Bir şeyler çoktan anlamını kaybetmişti hayatımda. Annelik ve babalık mesela. Benim için anlamsız şeylerdi,yaşamadığımız hiçbir şeye anlam veremeyiz zaten.
Benim hikayem annem'in benden vazgeçişi ile başladı.
Benim hikayem tüm her şeyi mektuplar arayacılığıyla öğrendiğimde asla annemi affetmeyeceğime kendime yemin ettiğim de başladı.
Annem benim için yaşamayı göze almamıştı. Bende onun için üzülmeyi göze almadım.
"Günaydın." Asya ablanın yanağına öpücük kondurduğumda gülümsedi.
"Günaydın güzel kızım."
Asya abla ve Adem abi benim annem ve babam olmuşlardı. İki yaşımdan bugüne dek onlar beni yaşatmışlar,bakmışlardı.
Dedem Hikmet öldüğünde henüz 15 yaşındaydım ve o servetin hepsini Adem abinin almasını istemiştim. Onların haklarını ömür boyu ödeyemezdim.
Bu arada onlar hayatın yarısında hafif yaşlılar ama olsun. Abi ve abla demek en iyisi.
"Anne ben bu kızdan razı değilim bu kızı çöpe atar mısın." Arkamdan gelip saçımı karıştıran Adar'a söverek döndüm.
"Adar yapma şunu! Kahküllerim bozuluyor ya!" Adar sırıttı. "Kahkülünü yediğim." Dediğinde Asya abla kızgınca "hadi" dedi.
"Kahvaltınızı edin ikinizde okulunuza." Masaya oturduğumda Adem abi de geldi ve Adar da oturdu.
"Anne ben okula değil üniversiteye gidiyorum bunun gibi veled değilim." Gözlerimi devirdim.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
ŞİFADEN
Novela JuvenilŞifadin kitabının devamıdır. Şifadin okumadıysanız okuyabilirsiniz fakat spoi yersiniz. Tüm hakları saklıdır.
