Love Over Pain

Teaser

I lay down my bed because I am so tired of what happens in my life. I feel thirsty so I stand up from the bed and open the door.

I squinted on the terrace and I saw my husband holding a glass of wine in his hand. My heartless husband. All of this happens is my fault.

Nasasaktan ako nang dahil lang din sa sarili ko. Bakit ko pa ginawa ang lahat nang ito? Alam kong desperada nga ako. Ako na mismo ang naglagay sa aking sarili sa isang napakasakit na sitwasyon.

Every steps I make towards him. My heart is broken. It's broken like the glass falling by the table towards to the floor.

Alam kong walang kasiguraduhan ang ginagawa ko pero nagpatuloy pa rin akong maangkin siya. Mahal ko siya, sobra.

Two steps away from him and I stopped. I just want to stare him from the back. Because this man I love and the man hurts me so much for being heartless, someday I can't see him anymore.

Dahan dahan akong lumapit sa kaniya at yumakap nang mahigpit na mahigpit at iyon naman ang ikinabigla niya. Nang kunin niya sana ang kamay ko na nakahawak sa tiyan niya ay hinigpitan ko pa lalo na akala mo ay wala nang bukas. Wala naman talagang bukas.

"Please, give me a time to hug you. Just this time please." I begged.

I just want to hug him so tightly. Alam ko naman na kahit paghanga ay wala. Hindi mo ako mahal at kahit kailan ay hindi mo ako matutunang mahalin. Dahil ayaw mo sa mga desperadang tulad ko. Ayaw mo sa akin.

"I-I knew that you don't love me. Jarel, hayaan mo naman akong yakapan ka ngayon gabi o'. Gusto kong mahawakan kita, at iyon ay nakuha ko na. Gusto kitang pakasalan at nakuha ko na rin. Gusto kong mahalin mo ako tulad nang pagmamahal ko sa'yo at iyon ay hinding-hindi ko makukuha sa'yo," sabi ko sa kaniya habang ang mga luha ko ay dahan-dahang lumabas sa mga mata ko.

Ang sakit lang kasi, sa kaniya lang umiikot ang mundo ko pero siya ay sa mga flings niya. Ang sakit lang kasi dahil nandito ako sa tabi niya pero para akong encanto na hindi niya makikita o di kaya hangin. Ang sakit lang kasi dahil asawa niya ako pero parang scammer ako na nasisira ang araw niya kapag kausapin ko siya.

Jarel, bakit nga ba ikaw ang minahal ko? Maraming ibang lalaking pwedeng magmahal sa'yo Heart o'. Nagpakatanga ka naman kasi sa lalaking ito.

"Leave," he said annoyingly.

"Jarel, bakit hindi mo ba akong kayang mahalin? Mahal kita!" sabi ko sa kaniya na tumatakbo na ang mga tubig sa mata ko paibaba.

Nabigla ako nang mahigpit niyang kunin ang kamay ko at tinulak niya ako at tumama ang likod ko sa rehas.

"Did you heard what you say?!" He shouted at me and it's hurt me.

"Jarel," tawag ko sa kaniya pero ang sama nang tingin niya sa akin.

"Did you know why I can't love you? First, naninira ka nang buhay. Second, your f*cking desperate! Third, hindi mo naramdaman ang naramdaman ko na naikasal ako sa isang tulad mo. Last, pinagmumukha niyo akong tanga!" sigaw niya sa akin.

Oo na! Totoo naman talaga ang sinasabi niya. Sinira ko ang buhay niya. Siniraan ko siya. Desperada na akong desperada! Pero alam ko naman ang naramdaman niya e', na ayaw niya sa isang tulad ko! Hindi ko siya pinagmumukhang tanga. Gusto ko lang naman sulitin ang araw na iyon e'.

"Look, I-I'm so sorry Jarel. Sige na! Aminin ko na ang lahat! Desperada ako! Naging desperada ako nang dahil sa'yo! Pinagmumukha kitang tanga! Sagutin mo nga ako Jarel. Minsan ba nakikita mo ang kahalagahan nang pagmamahal ko sa'yo?Minsan ba nakita mo akong nagreklamo kapag iniinsulto mo ako?" sabi ko sa kaniya na tulong tulo na ang luha ko.

"Jarel, kaya ko lang naman ginawa iyon dahil alam kong babalik at babalik e'. Hindi mo na ako kakausapin. Hindi muna ako papansinin. Susungitan mo na ako. Itataboy muna ako. Jarel, alam ko naman na nasasakal ka na sa akin e'. Alam ko naman na naubos na ang pasensiya mo para sa akin." Pagpapatuloy ko.

"Pero sana hindi mo ginawa sa akin iyon! Naiintindihan mo ba?!" Sabi niya at sabay hila sa akin at idinikit ako sa rehas at kulang na nga lang ay mahuhulog na ako rito.

"Siniraan mo ako sa kaniya! At hindi ko iyon matatanggap!" Sabi niya sa akin at mahigpit na hinawakan ang kwelyo ko.

Magmukha naman akong magnanakaw dito sa ganiyang pagkahawak niya sa akin. Ang sakit na ginaganito niya ako.

"Did you know what?! Walang sinong magmamahal sa'yo dahil sa ugali mong napakadesperada!" Sabay tulak niya sa akin.

Gulat na gulat ako dahil ang taas nang terrace rito sa bahay. Mabuti na lang at nakahawak ako nang maayos sa rehas.

Parang tinakpan ako nang lupa at langit dahil sa ginawa niyang pagtulak at pagtalikod sa akin. Muntik na akong mahulog. Di sana nahulog na lang ako. Wala rin naman na akong bukas.

Dahan dahan ang umupo at sumandal sa rehas.

One...

Two...

Three...

Four...

Five...

Bilang ko para mapakalma ang puso ko na nasasaktan na may kasamang takot at lungkot dahil wala na akong bukas. Hindi ko na siya makikita pa. Lalayo na ako sa kaniya. Iiwan ko na siya. Walang dahilan upang manatili pa ako rito. Walang dahilan upang mahalin niya ako dahil wala naman talagang dahilan kung magmahal ka dahil kusa mo iyong maramdaman sa isang tao.

Lumalim ang gabi pero narito pa rin ako sa terrace at walang ibang ginawa kundi ang umiyak nang umiyak.

Naramdaman ko ang hangin na yumayakap sa akin kaya tumayo na ako at walang ibang puntahan kundi ang kwarto ko.

Umupo ako na parang hindi ko naramdaman na nakaupo na pala ako. Lutang na lutang ako dahil sa kaniya. Gusto ko man siyang hindi isipin pero nag-uunahan ang puso ko kaya at naisip ko siya.

Napatingin ako sa kabila nang kama ko at nakita ang picture naming dalawa noong namasyal kami sa park. Napangiti ako dahil nakangiti kami ni Jarel sa picture na iyon. Miss ko na ang mga ngiti niya. Miss na miss ko na.

Tumulo naman ulit ang luha ko. Bakit ba ayaw ito maubos? May tangke ba itong katawan ko at puno nang tubig? Nakakainis na kasi! Ang sakit na sa mata! Nakakapagod! Gusto ko nang magpahinga habang buhay! Hindi ko na kaya! Hinding hindi na! Sobra na kasi!

Tumayo na lang ako at pumunta sa may closet ko. Kinuha ko ang brown envelope na nakaipit sa mga damit ko. Binuksan ko ito at napaiyak na naman ako.

Dumagdag pa ang nakasulat sa papel na ito o'. Bakit hindi na lang ngayon?! Bakit kailangan ko pang magtiis?! Bakit pa?!

•mariezian•