"ကလေး...."
အခန်းရဲ့အလယ်မှာ ဆယ်ဟွန်းရဲ့ ဖုန်းကိုကိုင်ရင်း
ကျောက်ရုပ်တစ်ရုပ်လို ငြိမ်ကာ ရပ်နေသည့်
ဂျုံအင့်ကို ဆယ်ဟွန်း အခန်းတံခါးကိုပိတ်လိုက်ရင်းမှ ခေါ်လိုက်သည်။
" ကျွန်တော့်ဖုန်းလာတာလား.."
ဂျုံအင်က အခုထိ ဆယ်ဟွန်းဘက်လှည့်မလာ..။
ဆယ်ဟွန်း ခပ်ဖွဖွပြုံး၍ ဂျုံအင့်အနားကို
သွားကာ ပခုံးကိုကိုင်လိုက်သည့်အခါ ရုတ်တရက်
ဆောင့်တွန်းလိုက်သည့် အပြုအမူ။
ရုတ်တရက်ဖြစ်သွားတာကြောင့် ဆယ်ဟွန်း အံ့ဩ
သွားမိသည်။
ဂျုံအင်က သူ့ကို စိမ်းသက်သည့်မျက်ဝန်းတွေနဲ့
နှုတ်ခမ်းကို တင်းတင်းစေ့ကာ အတန်ကြာအထိ
စိုက်ကြည့်နေသည်။
" ဘာဖြစ်လို့လဲ.. ကလေး.."
ဆယ်ဟွန်းတကယ်ပင် နားမလည်နိုင်တော့စွာ..
မေးလိုက်မိသည်။
ဂျုံအင်က အေးစက်စွာ
စိုက်ကြည့်နေခဲ့ရာမှ မျက်နှာလွှဲသွားခဲ့သည်။
ထို့နောက်သူ့လက်ထဲတွင် ကိုင်ထားသည့်
ဆယ်ဟွန်းရဲ့ ဖုန်းကို ..မွေ့ယာပေါ်
ပစ်တင်လိုက်ကာ သူဝတ်ထားသည့် အပေါ်ထပ်
ဂျင်းအင်္ကျီထဲက သူ့ဖုန်းကိုထုတ်လိုက်ကာ
တစ်ယောက်ကို ဖုန်းဆက်ခေါ်လိုက်၏။
" အင်း အင်ယော့.."
"မင်းအားရင် ငါ့ကို လာခေါ်ပေးပါလား။"
" ကလေး.. .."
ဆယ်ဟွန်း ဖွဖွခေါ်လိုက်မိသည်။
သို့သော် ဂျုံအင်က တစ်ချက်လေးမှပင်
ဂရုမစိုက်ဘဲ လျစ်လျူရှုနေခဲ့၏။
" အင်း လိပ်စာပို့လိုက်မယ်..။ ငါအဲ့ဒီလမ်းထိပ်မှာ
စောင့်နေမယ်.."
ဂျုံအင်က ဖုန်းကို ချလိုက်ပြီး message
တစ်စောင်ကို ရိုက်ပို့နေသည်။ ထို့နောက်တွင်တော့
အခန်းထဲမှ တိတ်ဆိတ်စွာပဲ ထွက်သွားခဲ့၏။
အချိန်ခဏလေးအတွင်းမှာပဲ
ပြောင်းလဲသွားသည့် အခြေအနေတွေကို
ဆယ်ဟွန်း အဖြေရှာ၍မရ။
သို့သော် ဂျုံအင်ထွက်သွားသည့်
နောက်သို့ ချက်ချင်းပင်လိုက်ခဲ့မိ၏။
![He's Unpredictable [ SEASON-2]](https://img.wattpad.com/cover/302795752-64-k102367.jpg)