ထမင်းစားပွဲတွင်ထိုင်သည့်အခါတွင်လည်း
ဆယ်ဟွန်းက စကားမပြောလာခဲ့ပေ။
မျက်နှာကို ခပ်တည်တည်ထားကာ
သူစားစရာရှိတာကို စားနေသည်။
အရင်လို ဂျုံအင့် ပန်းကန်ထဲကို ဂရုတစိုက်နဲ့
ဟင်းတွေထည့်ပေးလာခြင်းလည်း မရှိပေ။
"ဘာဖြစ်နေတာလဲ ဆယ်ဟွန်း.."
လျစ်လျုရှုဖို့ကြိုးစားပေမဲ့ မဖြစ်နိုင်သည့်အခါ
ဂျုံအင် စားလက်စဇွန်းကို စားပွဲပေါ်ချကာ
မေးလိုက်တော့သည်။
ဆယ်ဟွန်းက ခဏငြိမ်သွားပြီးမှ
ခေါင်းရမ်းပြလာသည်။
" ဘာလဲ .. ကျွန်တော့်ကို မကျေနပ်နေတာလား ။"
" မဟုတ်ဘူး"
" အဲ့ဒါဆို ဘာဖြစ်နေတာလဲ ။ ပြောလေ..!"
" ကျွန်တော်ဘာမှမဖြစ်ဘူး။
မင်း ထမင်းကိုသာ ဆက်စားပါ"
အေးစက်သည့်လေသံနဲ့ပြောနေတာကြောင့်
ဂျုံအင် ဒေါသပိုထွက်လာသလို
.. ဝမ်းလည်းနည်းလာရပါသည်။
"ကျွန်တော့်ကို ဘယ်တုန်းက ဒီလို
ဆက်ဆံဖူးလို့လဲ !"
ဆယ်ဟွန်းက သူ့လက်ထဲက ဇွန်းကိုချလိုက်သည်။
" တစ်ရက်ထဲတွေ့ခဲ့တဲ့ မိန်းမကြောင့် အခုလို
ပြောင်းလဲနေတာလား။block ခိုင်းတာကို
မကျေနပ်ရင် ပြန် unblock လိုက် .."
" ကလေး..
မင်းစကားတွေက ဘယ်ကို ရောက်နေပြီလဲ
ဆိုတာရော သိရဲ့လား.."
" ဆယ်ဟွန်းကရော.. ဒီလိုလေသံနဲ့ ကျွန်တော့်ကို
ဘယ်တုန်းက ပြောဖူးလို့လဲ.."
ဆယ်ဟွန်းက ကျစ်ခနဲ စုပ်သတ်သည်။
ဘာမဟုတ်တဲ့ အပြုအမူလေးဆိုပေမဲ့လည်း
ငေးကြည့်နေမိသည့်
ဂျုံအင့်မျက်ဝန်းမှ မျက်ရည်တွေ
စီးကျလာခဲ့ရပါသည်။
တော်လောက်ပြီလေ..။
ဒီနေ့တစ်နေကုန် အတွေးတွေနဲ့ ပင်ပန်းပြီးနေပြီ။
လုံလုံလောက်လောက် ဒေါသထွက်ခဲ့ပြီးပြီ
ဖြစ်သလို လုံလုံလောက်လောက်လည်း
ဝမ်းနည်းခဲ့ရပြီးပြီ။
![He's Unpredictable [ SEASON-2]](https://img.wattpad.com/cover/302795752-64-k102367.jpg)