GÖLGE ÇİÇEĞİ



Herkes bir çiçek bırakabilir mi? 🥀

...

Şöminenin ateşinden çıkan sesler bütün odanın tek neşesiydi. Dudaklarım mıhlanmış, susmaya yemin etmişti. Bir ömür boyu susacaksak, razıydım. Susabilirdik. Yağmurdan ıslanan kıyafetlerim biraz da olsa üstüme yapışmaktan vazgeçmiş, saçlarımsa hâlâ nemliydi.

Gözbebeklerime yansıyan ateşe baksalar içimi görmüş gibi olurlardı. İçimde sönmeyen bir ateşin beni her saniye,her dakika nasıl cayır cayır yaktığını bilseler... Dokunmaya, konuşmaya bile çekinirlerdi. O da dokunmuyordu.

Karşımda. Tıpkı benim gibi ıslak olan kıyafetleriyle, önüne dökülen saçlarıyla tam karşımda oturuyordu. Fakat benim aksime dakikalardır şömineyi izlemek yerine, beni izliyordu. O bana her baktıkça, kendimi şöminede ki odunlar gibi yakmayı istiyordum. Bana her baktıkça yok olmak istiyordum.

Tanrım, onun gözlerine değmek istemiyorum.

Beklemediğim bir anda yerinden doğruldu. İki adımla yanıma gelip oturduğunda kalkmak istedim fakat bileğimden tutup beni tekrar kalktığım yere oturttu. Bana dokunması beni daha fazla zıvanadan çıkarttı. Bana değen parmaklarını öfkeyle itmeye kalkıştığımda ise tek eliyle iki bileğimi arasına aldı. Güç konusunda üstünlük kurması beni her seferinde delirtiyordu.

Beni delirtiyordu.

Göğsüm öfkeyle inip kalkarken, diğer elini kaldırıp yüzüme düşen nemli saçımı kulağımın arkasına itmeye çalıştı ama buna müsaade etmek isteyerek başımı diğer yanıma çevirdiğimde, doğum izi olan eli bacağımı bir tüy hafifliğinde dokunup geçerek yere indi.

Ona ait olan hiçbir şeyi bilmek istemiyordum.

Elinin tam baş parmak ve işaret parmağının arasında ki doğum izini. Çayı üç şekerli sevdiğini, en sevdiği yemeğin yaprak sarma olduğunu, sol avcunda parmaklarımı gezdirdiğimde huylanmasını, sinirlendiğinde sağ kaşının hafifçe seğirdiğini, geçmeyecek acılarının ve izlerinin olduğunu bilmek istemiyordum.

Senden nefret ederken bile sana o kadar aşığım ki...

Seni o kadar seviyorum ki, seni sevmemek beni delicesine korkutuyor.

Ama sana bir daha seni sevdiğimi söylemeyecek kadar senden nefret ediyorum.

"Canan aramızda bir adındı
Şirin gibi hüsnü ana unvan
Bir sahile hem şerefti hem şan
Çok kere hayalimizde canan
Bir şi'ri hatırlatan kadındı.
Doğmuştu içimde ta derinden
Yıldızları mâvi bir semânın;
Hazzıyla harâb idim edânın
Hâlâ mütehayyilim sedânın
Gönlümde kalan akislerinden." diyerek fısıldadı sözcüklerini ruhuma, tüm varlığıma.

Uyurken şiirler söylerdi bana. O kadar güzeldi ki sesi. Beni korkularımdan arındırıyordu, huzur veriyordu. Fakat şimdi. Bana acıdan başka bir şey vermiyordu sesi.Beni o karanlık odadan çıkaran, ışık olan sesi, şimdi bu şöminenin ateşine değmişim gibi yakıyordu. Kanatıyordu.

Bakmak istemediğim yüzüne çevirdim bakışlarımı. Gözleri mi dolmuştu? Oysa benim gözyaşlarım kurumuştu ama yine de nasıl ıslandı ona bakınca yanaklarım. Sağ gözümden bir damla yaş düştü yanaklarıma. Bu sefer onun için mi ağlıyordum?

Gözleri yanaklarıma düşen yaşı takip etti, elini tekrar dokunmak için kaldırdı ama bu sefer dokunmadı. Dokunmayacağını bildiğim için yüzümü çevirmedim.Biliyordum, tekrar ondan yüzümü çevirmeme cesaret etmezdi. Onca şeyden korkmaya, Esed Soykan. Benim ona yüz çevirmemden korkmuştu.

"Bana bir gün eğer senden vazgeçersem, senden artık hesap sormayacağımı bil demiştin." dedim acıyan boğazıma rağmen yutkunarak. Fısıldıyordum ama sesimin kısıldığını konuşurken acıyan boğazımdan anlayabiliyordum.

Gözlerini kapattı. Kulaklarını tıkamak istiyordu ama ellerimi de bırakamıyordu, gideceğimi bildiği için.

"Benden vazgeçmezsin." dedi titreyen sesiyle.

Titreyen sesinin kalbimi binlerce parçaya ayırdığını bilseydi, tekrar konuşmaya yeltenir miydi?

"Ben senden," dedim onun gibi titreyen sesimle. "Benden vazgeçtiğin gün vazgeçtim."

Göz kapaklarını araladı. Gözlerinden nefesimi kesmeye sebep olan bir damla yaş düştü.

Ağlama,ağlama,ağlama.

Acımadım. Yandım, ama yaktım da.

"Bana artık şiirler okuma."

...

🥀

Corda sanguinem.