İnsan hatırlar ama unutamaz her an sesini duyduğu, her an yüzünü gördüğü insanı. Canına can katan, ömrüne ömür katan insanı. Güne onunla başlayıp geceyi onla sonlandırdığı insan yoktu artık. Ondan kalan hatıralarla yaşamaya mahkum bırakılan bir adam vardı sadece. Geceleri çökünce gözleri dolan, sol tarafında fırtınalar kopan, gündüzleri insanlardan kaçma çabasına bürünüp yalnızlığa koşan çaresiz bir adam bırakmıştı ardında. Adam her ne kadar sevse de artık ümitsizliğe kapılmaya başlıyordu. Çünkü artık biliyordu hiçbir şey eskisi gibi olmayacaktı. Özlem duyduğu anlar, anılar tekrar yaşanmayacaktı. Ve bundan sonra hayatına kim girerse girsin onunla yaşadıklarını hiç kimseyle yaşayamayacaktı. Yarasına merhem derdine derman olan insan her zaman kalbinin kıyısında yaşayacaktı fakat yanında olmayacaktı.
