Marauders one-shots

Remus Lupin🌙

When the storm is over

•Remus Lupin/ gryffindor!OC•

~Δεν μπορεί κανείς να πει πως η μια πανσέληνος είναι ευκολότερη από την προηγούμενη. Δεν είναι κάτι που απλά το συνηθίζεις, κι ο Remus το γνωρίζει καλύτερα από όλους. Ήρθε η στιγμή να το ανακαλύψει και η Jane.~

°Δεύτερο fanfic με Remus, γιατί είναι μακράν ο αγαπημένος μου im a remus lupin simp, fluff and possibly cheesy, a tiny bit of angst if u squeeze ur eyes, θυμίζει πολύ το πρώτο fic που έγραψα με τον Remus, απλά εδώ είναι δεδομένο πως οι δυο τους είναι ζευγάρι, προσπάθησα να το κάνω μικρό αλλά παρασύρθηκα sorry not sorry°

|2.6 k words|

Υ/Γ: Θυμίζω πως στο πρώτο κεφάλαιο της ιστορίας (Information), μπορείτε να αφήσετε request για συγκεκριμένο χαρακτήρα, οπότε αν θέλετε ρίξτε μια ματιά <33

꒰⚘݄꒱₊_______________

Το πρωινό εκείνο ήταν βροχερό, κάτι που δεν εξέπληττε κανένα από τους μάγους του Hogwarts, παρά το γεγονός πως τους έκανε να λαχταρούν το ζεστό κρεβάτι τους περισσότερο από ποτέ. Κι αυτό ίσχυε για την περίπτωση του Remus πολύ περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη μέρα του μήνα. Η Jane μπορούσε να το δει. Όχι εκείνη την στιγμή, γιατί το αγόρι ακουμπούσε το βαρύ κεφάλι του στον ώμο της. Μα νωρίτερα εκείνο το πρωί, όταν κατέβηκε στο σαλόνι του Gryffindor. Το ψηλό αγόρι έστεκε πλάι στον James, οι πλάτη του κυρτή, μια φρέσκια γρατζουνιά να εκτεινόταν κατά μήκος του μάγουλου του, τα πυκνά και κατσαρά μαλλιά του ήταν ανακατεμένα κι έπεφταν ατημέλητα στο μέτωπό του, σχεδόν κρύβοντας τα μειλίχια καστανά μάτια του, που κουβαλούσαν το στολίδι των μαύρων κύκλων, σαν μια ραγισμένη χριστουγεννιάτικη μπάλα που υπό κανονικές συνθήκες δεν κρεμάς στο φωτεινό δέντρο σου, μα δεν έχεις άλλη επιλογή παρά να την στερεώσεις σε ένα από τα καταπράσινα κλαδιά. Το ίδιο ίσχυε και στην περίπτωση του Remus.

Η Jane γνώριζε πως η πανσέληνος ήταν κάτι αναπόφευκτο, μια βραδιά που απεχθανόταν βαθύτατα, απέχθεια που συμμεριζόταν χάρη στον Remus. Στιγμές που όλη η πλάση παραμέριζε τις κουρτίνες των παραθύρων της προκειμένου να αντικρίσει το ασημένιο φως της ολοστρόγγυλης σελήνης, τα ουρλιαχτά του έφηβου λυκανθρώπου έσκιζαν την ατμόσφαιρα και κάθε λογική που χαρακτήριζε το ανθρώπινο είδος έξαφνα βυθιζόταν στην ανυπαρξία. Κι όταν η θύελλα κόπαζε, όταν οι κυνόδοντες του έπαυαν να είναι φρικαλέα σουβλεροί, όταν τα μακριά νύχια του δεν μπορούσαν πλέον να χαρακτηρίζονται αιχμηρά, τότε ήταν που η Jane και οι φίλοι του Remus ξεπρόβαλλαν δειλά, σαν τις πρώτες ηλιαχτίδες μετά την ψυχρή μαυρίλα.