Marauders one-shots

Mattheo Riddle🌙

Frozen Breeze

~Λένε πως ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός. Ωστόσο υπάρχουν κάποιες πληγές που αφήνουν τόσο βαθιά σημάδια, ώστε μόνο ο άνεμος μπορεί να απομακρύνει τον πόνο~

°Mattheo Riddle/ Granger!oc°

5.8k words (i lost control im sorry)

Some fluff but the rest is pure angst. Πάρτε χαρτομάντηλα guys, εγώ έκλαψα μία όταν το έγραφα κι άλλη μία όταν το διόρθωνα.

Για όσους δεν ξέρουν, ο Mattheo Riddle δεν είναι canon χαρακτήρας στην σειρά Harry Potter. Ουσιαστικά ο χαρακτήρας προήλθε από ένα άλλο fanfiction που αν θυμάμαι καλά λέγεται Possessive (τι γλυκιά η συγγραφέας σας, δεν θυμάται καν από πού προέρχεται ο χαρακτήρας χιχι). Είδα ένα βιντεάκι στο youtube με τον Mattheo και με χτύπησε τρελή έμπνευση so here we are. So, o Mattheo είναι γιος του Voldemort και της Bellatrix και είναι ίσα με τον Harry and the rest. ΤΩΡΑ. Προτού μπούμε στο ψητό, θέλω να πω πως έχω αλλάξει μερικά πράγματα για χάρη της εξέλιξης της πλοκής, μην φανταστείτε κάτι τρελό. Επίσης, κανονικά ο Mattheo δεν μπορεί να ερωτευτεί διότι η Bellatrix έδωσε στον oldie Voldie το amortentia, και όπως ξέρουμε, όσα παιδιά οφείλονται στο φίλτρο αγάπης δεν μπορούν να ερωτευτούν. Σαντ. Ευτυχώς δεν ισχύει στην περίπτωση του Mattheo because i said so :) Οkay, αυτά είχα να πω, καλή ανάγνωση!

«Γεια».

Πίστευε πως ένα χαμόγελο δεν θα μπορούσε ποτέ να βρει την θέση του στα χείλη του εκείνο το απόγευμα. Πίστευε πως θα πότιζε το χιονισμένο χώμα με τα πικρά δάκρυά του. Πώς να μην το έκανε εξάλλου;

Ο ουρανός δεν ήταν πλέον λευκός, παρά γκρι, αποκλείοντας το ενδεχόμενο για περαιτέρω χιονοπτώσεις. Ένας ψυχρός άνεμος έκανε τα κλαδιά των δέντρων να λικνίζονται, με τις ψυχές όσων κείτονταν κάτω από το παγωμένο χώμα να μπερδεύονται ανάμεσα τους. Σήκωσε τα μαύρα μάτια του στα γυμνά κλαδιά, μα δεν ήταν εκεί.

«Σου έφερα αυτά», σήκωσε το μπουκέτο με τα ηλιοτρόπια, το οποίο είχε τυλίξει μερικά λεπτά νωρίτερα ο ανθοπώλης, με μεγάλη προσοχή. Εξάλλου, η περίσταση ήταν ειδική.

«Μάλλον δεν ήταν τόσο καλή ιδέα. Θα παγώσουν», γέλασε αχνά, τρίβοντας τον σβέρκο του. Ας παγώσουν, σκέφτηκε. Ας παγώσεις κι εσύ μέσα τους, κι ας φυσήξει ένας δυνατός άνεμος, να σε πάρει μακριά από εδώ.

Τα γυμνά του δάχτυλα απομάκρυναν το λευκό πέπλο που κάλυπτε την επιγραφή, φανερώνοντας πάλι τα σκαλισμένα γράμματα που τόσο απεχθανόταν. Οι νιφάδες πάγωσαν το χέρι του, μα δεν τον ένοιαζε.