BİR YILLIK YALAN |PETER PARKER|

Bölüm 1

"Kabul etmiyorum!"

"Ama--"

"Hayır dedim ve bir kere daha demeyeceğim!"

"Ama--"

"Bir kere daha demeye--"

"Sen hayır desen de benim bunu yapmaya yetkim olduğunun farkındasın değil mi?" 

İkiniz de birbirinize bakarken ortamda sessizlik olmuştu. Ne sen bunu söylemeyi bekliyordun ne de baban. Bunun doğru olmadığını ikiniz de biliyordunuz ama eğlenceli olan şuydu ki ikiniz de birbirinizle çatışmayı seviyordunuz. Hayatında çatışmayı sevdiğin, kavgalarında kaybetsen bile üzülmeyeceğin tek bir insan vardı. Baban: Anthony Edward Stark. Kısaca Tony Stark. Diğer bilinen adıyla Iron Man. Hayatın herkesin onun Iron Man olarak bilmesinden dolayı belki hiç kolay olmamıştı ama şu an konu bu değildi. Buna sonra dönebilirdin. 

"Bu cidden çok komik bir cevaptı." dedi baban gülmemeye çalışarak. "Daha reşit bile olmadığının farkındasın değil mi? Bir dâhinin geninden geldiğin için çok erken yaşta büyüdün ama sadece zeka olarak tatlım." Saçlarını karıştırarak yanından geçti ve arkandaki dijital ekranda bir şeyleri kurcalamaya çalıştı. Şu an kesinlikle ilgilenmediğin çok önemli şeyler.

 "Farkındaysan 17 yaşımı bitirmek üzereyim ve artık bu yerden çıkmamın zamanı geldi. Burada sonsuza kadar kalamam. Sen istesen de istemesen de yapabilirim çünkü emin ol seni taklit edecek kadar zekam var." Tek istediğin bir liseye yazılmak ve bir yılcık bile olsa eğlenmekti. Evet, o sınıfların hiçbirinde öğrenecek bir şeyin yoktu, öğretmenlerden bile fazlasını biliyordun ama bu bir şey değiştirir miydi? Hayır. Çünkü liseler arkadaş edinmek için en iyi yerlerdi. Kısmen.

"Gerçekten şu an bunu tartıştığımıza inanamıyorum. İstediğin zaman istediğin yere gidebiliyorsun, neden liseye gitmek istiyorsun?"

"Çünkü gençliğimin sadece bir yılını yaşıtlarımla geçirmek istiyordum. 100 yaşında olan bir askerle, yeşil bir bilim insanıyla ya da arada bir kendi diyarından gelen annesinin perdeleriyle uçan adamla değil. Nat teyze ve Clint amca bile artık eğlenceli değil çünkü tek dertleri görevler. Artık büyüdüm ve bunların hiçbiri eğlenceli değil. Seni ve onları seviyor olmam sizinle her dakikamı geçirebilirim anlamına gelmiyor." 

Baban durup yere baktığında bir sessizlik daha yaşamıştınız. Annen Pepper öldükten sonra baban ve çok küçük yaşta olan sen kalmıştınız bir tek. Yanınızda olan kocaman bir ekip vardı ve bunun için her ne kadar minnettar olsan da artık genç kızdın ve bunlar sana yeterli değildi. Bunun farkında herkesin varması gerekiyordu artık. 

"Başına bir şey gelmesini istemiyorum."

"Sahte ad kullanırım. Kimsenin beni tanımayacağını bir liseye giderim. Kimseye bir şey anlatmam ve sadece bir senelik eğlence olur. Emin ol insanlar liseden sonra ilişkilerini kesiyorlar." 

"Tamam. Ama güvenli bir şekilde her gün evine geri--"

"Evet, işte budur!" Koşarak babanın boynuna sarıldığında lafını kesmene rağmen bir şey dememişti. Senin mutluluğun ona yetiyordu ve onun da mutluluğu sana yetiyordu.

*Merhabaaa, umarım çok güzel bir hikaye olur ve benden istediğiniz bu yeni kurguyu seversiniz. Hayırlı olsun <3*