BİR YILLIK YALAN |PETER PARKER|

Bölüm 3

Dün yaşadığın tüm olumsuz olaylardan sonra bugün kesinlikle okula gitmek istememiştin. Ama babanın bir terslik olduğunu anlamasını istemiyordun. Bu yüzden her şey normalmiş gibi erkenden uyanıp erkenden okula gitmiştin. Happy'den rica ettiğin kruvasanı neredeyse boş olan bahçede yerken düşüncelerinden kaçamıyordun.

Tüm yıl böyle geçecek değildi elbette. Bir şeyler düzelirdi. Ned iyi bir insandı ve eğer onu kendini açıklarsan belki onunla arkadaş olabilirdin. Okulda bir sürü insan vardı. Sadece iki kişiyle çatıştığın için tüm yılın çöpe gidecek değildi. Sadece birazcık zaman vermek ile her şey yoluna girebilirdi. Baban haklı çıkmak zorunda değildi. 

Kendi kendine yaptığın motivasyon konuşması sırasında arkandan gelen ses baktın. Kapının önünde üstünü düzelten Peter seni kesinlikle görmemişti. "Peter!"

Yerinden kalkıp yanına giderken fazlasıyla telaşa giren Peter ne yapacağını bilememiş gibi etrafına bakıyordu. Bu çocuk senden neden kaçıyordu? "Sen de erkencisin sanırım. Konuşabilir miyiz?" 

Peter bir şeyler demeye çalışsa da telaşla yerdeki çantasının fermuarını kapatıp sırtına taktığında anca kendine gelmişti. "Ah, tabi yani ama şu an--"

"Güzel. Ben açıkçası senin neden bana dün kötü davrandığını anlamadım. Sadece arkadaş olmak istemiştim fakat biraz ters bir tepki aldım. Umarım bir yanlış anlaşılma vardır ve halledebiliriz."

Peter'ın yutkunduğunu gördüğünde bir sıkıntı olduğunu kesinlikle anlamıştın. Bir şey söylemek ister gibiydi ama bunu pek beceremiyordu. Telaşlandığı her ne ise konuşmayı unutmuş gibiydi. "Evet, tabii. Yani..."

"Amacım kötü değil. Eğer bu şey Flash ile ilgiliyse yemin ederim onun nasıl biri olduğunu anladım. Zaten pek de h--"

"Senin adın Megan değil."

"Pardon?" 

Lafının kesilerek duyduğun bu sözler şok geçirmene sebep olmuştu. Onun her şeyi biliyor olma ihtimali yoktu. O sadece lise sona giden bir ergendi. Paniğini belli etmemek adına sakinliğini koruyarak ona çatık kaşlarla baktın. Susup onun konuşmasını beklerken herhangi bir şey demesini ama gerçeği bildiğini söylememesini diledin.

"Gerçeği biliyorum. Sen Y/N St--"

"Şştt!" Elini ağzına kapatıp susmasını sağlarken iç çektin. Sadece aptal bir lise yılı! Tek istediğin buydu! "Bunu nerden öğrendin bilmiyorum ama ortalıkta söylemesen iyi edersin." Elini çekip geri adım attığında derin bir nefes aldın. "Bunu kimsenin bilmemesi--"

"Görünen o ki ben herkes gibi aptal değilim. Burada ne işin var ya da ne yapmaya çalışıyorsun bilmiyorum. Babana saygı duyarım ve... onu severim. Onu herkes sever. Fakat öylece benim ve arkadaşlarımın yanında sahte bir hayat yaşayamazsın. Bu yüzden bizden uzak dur ve her ne görevin varsa onu Flash ve çetesi ile yap!"

Konuşmana izin vermeden yanından geçmesi ile şoka girmiştin. Daha bitmemişti! Kimse seni böyle durduramazdı. Ortada büyük bir yanlış anlaşılma vardı. Bu çocuk eğer her şeyi biliyorsa onun bunu herkese söylemesine izin veremezdin. 

Hızlı adımlarla yanına ulaştığında onun temposunda yürümeye devam ettin. "Bak, derdim sadece okula gitmek ve arkadaşlar edinmek. Senin bunu nasıl öğrendiğini bilmiyorum ve buradaki çoğu insansan daha zeki olmanı saygıyla alkışlıyordum fakat bunu benim için mahvetmene izin veremem." 

Peter olduğu yerde durup önüne geçerken sen de durdun. İkiniz de birbirinize çatık kaşlarla bakıyordunuz. "Bu beni ilgilendirmez. İstediğin gibi takılabilirsin. Sadece yalanlarınla birlikte benim yanımda olma." 

"Sen de bütün bu sert çocukmuşsun gibi havalarınla yanımda olma. İkimiz de farkındayız ki senin kendini bildiğinden ben seni daha çok bilebilirim. Sen sadece yalanlarla uğraşmak istemeyen bir çocuksun. Eminim ki gerçek Peter Parker LEGO oynuyordur." 

Bu sefer onun bir şey demesine izin vermeden yanından geçtin. Şanslıydın ki babandan öğrendiğin bir sürü taktik vardı ve hepsi işe yarıyordu. Çünkü Peter yanına gelmemişti. Peter ile arkadaş olmak zorunda değildin. Bu lise yılın gayet güzel geçecekti. Hiç kimse hiçbir şey öğrenmeyecekti. 

UUUU işler karıştı mı ne! Umarım beğenirsiniz, yorum ve oylarınızı bekliyorum. Öpüldünüz <3