드레이코 말포이: 𝐓𝐇𝐄 𝐇𝐄𝐈𝐑𝐒

Жинхэнэ Айдас

"Оливиа.."

"Чи зүгээр үү.."

Нүдний минь урдуур хоёр жижиг гар савчих шиг болоход би одоо л нэг юм ухаан хальт оров бололтой бодит байдалдаа эргэн ирэв. 

Хогвартсд. 

Гяндангийн хажуудах Слитерин тэнхимд.

Зүүн жигүүрийн охидын унтлаганы өрөөнд. 

Цаад буланд ор нь байдаг охин болох Маяа хичээлийн эхний цаг юу юугүй эхлэх гэж байгааг сануулан орон дээрээ таг гөлрөн суух намайг ганцааранг нь өрөөнд үлдээхгүй гэсэндээ дуудсан нь энэ байж. 

Тэгэж л гэмээн би өөрийн тарчлаант бодолнуудаасаа сая нэг юм салж чадав. 

Бараг.

Тиймээ бараг л салж чадав.

Өчигдөр оройноос хойш би өөрийн толгойноос урсан гарах, зогсолтгүй ар араасаа хөвөрсөөр байх ёрын гэмээр бодолнууддаа ороогдон тарчилж тэр хэрээрээ бодит байдлаас холдож байсан. 

Энэ байдлаараа магад шөнөжин суусан ч байж мэднэ. 

Би бодсоор л.

Таамагласаар л. 

Бас айсаар байлаа. 

Тиймээ.

Би айдас гээч нь чухам юу болохыг мэдсэн. 

Мэдэж авсан гэхэд ч болно.

Тийм болохоор би одоо өөрийгөө айж байгаа гэдгээ хүлээн зөвшөөрч байна. Хэдэн сарын өмнөх би байсан бол хэрхэвч үүнийг хүлээн зөвшөөрөхгүй байсан байж мэднэ. Гэхдээ одоо л бол ихэнх зүйл өөр болсон. 

Тиймээ. 

Өөр.

Их өөр. 

Өөрөө ч мэдэлгүй санаа алдан гяндангын хоолойгоор явж байхад Драко ч бас орой сэрсэн бололтой зангиагаа зангидсаар хажууд минь ирж надтай зэрэгцэж ирэн хамтдаа алхав. 

"Шүүлэгнээс тэгтлээ их айгаа юу.."

Хажууд нь баргар царайлан үг дуугүй явах намайг Профессор Снейпийн шүүлэгээс болж хямарч гэж ойлгожээ. 

Тэр нь ч одоохондоо зөв мэт. 

Миний гэх ганц ч үнэнг мэдэхгүй гэхдээ надад хайртай гэх энэ хүү аймшигтай бодит үнэнг мэдвэл гарцаагүй гарыг маань хөтлөхөө болино шүүдээ. 

Хэлж чаддаг байсан ч болоосой. 

Бүгдийг. 

Цөм бүгдийг.