Bir zamanlar astronot olmayı düşleyen bir kızın öyküsü bu.
Gün bitince uzanırdım yatağıma
Ve sonsuz uzayı düşlerdim
Önümde belirirdi satürn
Parmaklarım dokunacak gibi olduğunda
Korku ve zevkten titrerdim
Uzay benim tüm nefesimdi
Küçük prensin yıldızını ararken
Tüm yıldızlar bana neşeyle gülerdi
İçim o sonsuz anda
Küçük yıldızlara dönerdi
Uzay gibi genişler ve
sarılırdım dünyama
Arkadaşlarım dalga geçerdi
Akrabalarımın gözünde anlamazlık
Ailemin bakışında telaş
Ve benim tüm nefesim kesilirdi
Küçük yıldızlara parçalanırdım
Babamın telefonunu alır
Kulaklıkta çalan comptine dun autre ete
Balkonda izlerdim o sonsuz uzayı
Ve hayal ederdim astronot olmayı
Annem üşütmemden korkar
Babam telefonunu kaybetmekten
Oysa ben gülümser
"anne ben mutluyum" diye haykırırdım
Yıldızları işaret eder
"bir gün oraya gideceğim" diye haykırırdım
Çizdiğim tüm resimlerde sonsuz uzay
Satürnler, yıldızlar
İzlediğim tüm şeylerde sonsuz uzay
Belgeseller, balkonlar
Müziklerime doldurduğum hayallerim
Öyle ki başkasının yanında açsam
Görmelerinden çekinirim
Ve o kız büyüdü
Hayal kurmanın ne korkunç bir sey olduğunu anladığında
İçindeki tüm yıldızları sonsuzluğa gömdü
Hayal kırıklıklarından ibaret bedeni
Bugün de yolunu kaybetmiş,
Çekilin önümden şimdi
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Şiirlerim
Poetrykendi yazdığım şiirler :) Not: okurken ekranın ortasına dokunun. Aa- belirecek. Ona tıklayın. Böylece şiir sayfaya sığacak.
