Şiirlerim

dokuzuncu sınıf

Farklı bir şehir
Başarılı olmak için seçtiğim lise
Kopardı bildiğim tüm şeylerden
Her şeyi bildiğimi zannettiğimde
Çakıldım o şehre benliğimden.

Günde 15 saat çalışıyordu
Şehre ruhun ettiği kulluk
Hayattan kopuyordu
Yemekhanede yalnız takılan çocuk

Konuşmak ne demekti sahi?
Yediği yemeğin çatalı korkunç göründü sathi
Sonra yanına gelen insanlar
Dersleri dinleyemez oldu -kafa firar
Yatmaz benim dakikalar
Uyumak için ettiği dualar
Sahi nereye gidiyorlar?
İnsanlar. İnsanlar.

Ölmek için ettiği dualar
Sınıfta sessizlikten çatlayacak
Öyle ki hoca ona bağırdığında
İrkilmeye mecali kalmayacak

Gözüme doğru bir şey söylüyorsun
Bilmediğim bir dil bu
Kahkaha ve mutluluğun

Gözyaşı gezegenleri
Yaşam bulmak sürüyor mekiğini
Bu solucana girsem bulurum sanki

Ayağımda eziliyor solucan
Her gün aradığım annem,
Kurtar beni bu cehennemden!
Gençlik kitaplarda ilahi
Dünya korkunç görünüyordu
Gençlik bu mu sahi?

Rol yapmaya başladım
Önce gülmeye sonra konuşmaya
Zaman olmadı anlamaya
Gözlerin içinde ışıldayan hayat.

Büyük bir boşluk içimde
Onlar gibi olmak için
-kendimi yiyince

Önce kim olduğumu unuttum
Sonra ne yaptığımı
Bakışlarım bomboş
İçinde çalıların yuvarlandığı
Sallanan eller, üstümden geçen adımlar

Böylece kendimi kaybettim
Yaşam nehirlerinin kıvrımlarında
Bulmak için süründüğümde
Ağzıma sürtünen kişiliklerim

Her gece dua ettiğim Tanrı
Hissetmek için çok uğraştığım Tanrı
O an nerdeydi?
Kendi yaratıklarından biri acı çekerken
Oturup sadece izlerdi.

Beni şehrime geri getirdiklerinde
İçim küçük yıldızlara parçalandı
Değişen bir sey olmadığını anladığımda
Yıldızlı gece, sonsuz hıçkırıklara karıştı

Ailem dayanamıyordu bu hallerime
Sebep neydi? Bu kız niye böyleydi!
Bir acayip ki gidip gelirdi.

Aklıma esiyor o an
Benden kurtulursam mutlu olacağım
Sorun bendeydi sanırım

Gittiğim psikolog bildiğim şeyleri gevelerken
Gözüne bakmaya korkuyordum
Kendimi inşa etmem için verdiği legoları
Bugün de boş parkeye döküyorum

Hayat kollarım çıkana kadar alkışladığım
Kahkahalarla dolu esarettir
Yaşadığım şu gerçeklik
Hayatımın içine eden rezalettir

...

O anlar geride kaldı
Şu an ailem de yanımda arkadaşlarımda
Daha mutlu gibiyim sanki
Eğer mutluluk buysa.

Anılar kaybolmuyor
Arada aklıma geldiğinde gözlerimi sıksam
Sanki kurtulurmuşum gibi
Ama hala oralarda bir yerde
Yanlış bir harekette giderim giyotine
Beynimin bir oyunu bu.
Beynimin bir oyunu

Bu şiiri yazdım öylesine
Belki karışır sonsuz göğe
Ve aklıma geldikçe sıkmam gözlerimi
Gurur duyarım yaralı geçmişimle
Beni ben yapan,
Belki iyi bir insan.

Acını kıyaslama
Her acı kendi içinde özel ve büyük
Acını küçümseme
Biz acılarımızla çocukluktan büyüdük.

Herkes kendine göre yaşar hayatı
Koşuşturmaları bakışları
Hayat yine de çok güzel
Yaşadığın zorluklara rağmen
Üşümene acılara rağmen
Eğer gök mavi kalmaya devam ediyorsa
Rüzgâr yaprakların nazik gövdelerini okşuyorsa
Ve o güzel duygular hâlâ yaşanmak için bir yerde bekliyorsa
Hayat gerçekten çok güzel.