Şiirlerim

evren

Ne zaman yok etsem kendimi, tekrar yeşeriyor benlik bir fidan gibi.

Bir yerlere tutunmaya çalışıyor. Var olduğunu göstermeye. Acıları yok sayıp hayata devam etmeme. Öylece.

Başkaları perişan. Yardım istediklerini görüyorum. Sefil hayatlar. Çığlıkları duyuyorum.

Benlik oluşturma çabam gitgide azalıyor. Bu benim benliğim oluyor.

İyi hissettirmek, her şey bunun için. Başka ne anlam katabilirim hayata? Her şeyin boş olduğunu anladıktan sonra?

Yaraların iyileştiğini gördükçe yüzümde bir gülümsemeyle... O an doğa en güzel şarkısını çalıyor bana. Rüzgar yaprakları titretiyor, çiçekler doluyor kapıma.

İnsanları görünce, hepsi çocuklarım oluyor. Tüm güzellikler bir umut doğuruyor: gelecek kurtarılabilir mi?