ÖNİZ

5.BÖLÜM

Öniz Ruh ve Sinir Hastalıkları Hastanesi. Uzun uzun baktı karşısındaki yazıya. Sinir bozucu şekilde gülüp homurdandı. "Kısaca deli hastahanesi yazmak bu kadar zor olmamalıydı."

Kendi kendine konuşmasını kimse duymadı. Duysalar bile burada garipsenmezdi çünkü deliler kendi kendine konuşabilirdi. Genellikle küçük kızda kendi kendine konuşurdu. Ama bu durumun delilik olarak anılması çok garibine gidiyordu. Milyonlarca insan kendi kendine konuşuyordu onlarda mı deliydi? Kafasını olumsuz anlamda sallayıp cevap verdi "Hayır sadece yalnızlar konuşacak başka kimseleri yok."

Haklıydı bir insan konuşacak biri bulamayınca kendisiyle konuşurdu. Konuşmasa dilsiz derlerdi konuşunca ise deli diyorlardı...
Kaç saattir oturduğunu bilmediği bankta sallamaktan yorulan dizlerini yavaş bir şekilde topladı. Yanında uyuyan köpeği uyandırmamak için çok çaba sarf etmişti. Fakat buna rağmen köpeğin kımıldamasına şahit oldu. Köpeğin hafif gözünü kapatıp açmasıyla kız derin nefes verdi.
Hayal etme saatinin geldiğini hissetmesiyle derin nefes alıp gözlerini kapatıp kısa sürede tekrardan açtı. Fakat gördüğü manzara aynıydı. Tekrar kapatıp açtı bu hareketi uzun bir süre denedi. Ama sonuç aynıydı hayalinde hiç kimse yoktu.

Dudaklarının titremesini gülümsemesiyle durdurmak istedi. "Hayalime birini getiremeyecek kadar yalnızım."

Gözleri sızılar gibi olurken yanında uyuyan köpeğe baktı. "Herkes beni yalnızlığıma hapsetmişken sen neden benim yanıma geldin?"

Köpeğin kızın sesiyle hafif gözleri açıldı. "Destekmi olmak istedin bana?"

Köpeğin insanlar aksine kendisini anladığını biliyordu. Her ne kadar köpeğin cevap veremeyeceğini bilsede konuşmak istiyordu. Cevap verip vermemesi hatta anlayıp anlamaması bile umrunda değildi. Tek istediği bir varlıkla konuşmaktı.

"Burasının nere olduğunu biliyor musun neden buradasın?" Duraksayıp güldü. "Yoksa sanadamı deli olduğunu söylediler."

Köpeğin hırıltılı sesini duymasıyla daha fazla güldü. "Tamam şaka yaptım sen deli değilsin?"

Sır vermek istercesine eğildi. "Birşey söyleyeyim mi deli olan biz değiliz onlar."

Köpek küçük kızı onaylayan bir ifadeyle havladı.
Köpeğin bu davranışıyla küçük kız heyecanlı bir şekilde konuşmaya devam etti. "Sende benimle aynı fikirdesin biliyorum. Biliyor musun sen onlardan çok akıllısın. Onlar deli bizide delirtmek için burada tutuyorlar. Kendileri gibi olmamızı istiyorlar."

Tekrardan köpeğin sesiyle nefesini tuttu. "Sen bile beni dinleyip anlarken onlar anlamıyor. Beni iyileştirmek için varlar fakat tam tersi hasta ediyorlar. Ben deli değilim onlar gibi yaşanacak bir hayatım olmayışı beni deli etmez. O kadar okumalarına rağmen herkesin mutlu olamayacağını bilmiyorlar. Yaralarla dolu kalbimizi iyileştirmeye çalışıyorlar fakat bir halta yaradıkları yok."