HESITANCY

Part-5

  "ဟယ် သားရယ်မလုပ်ပါနဲ့ အဖိုးခွဲ​ပေးပါလိမ့်မယ် ထင်း​တွေက "

  "ရပါတယ် အဖွားရဲ့ ကျွန်​တော်လည်းဒီမှာ​နေတဲ့သူပဲ​လေ တတ်နိုင်တာဝင်ကူရမှာ​ပေါ့ "

   ​​ဆောနူးမျက်နှာဖြူဖြူနုနု​လေး​ပေါ်က ကျ​နေတဲ့​ချွေးစက်​တွေကိုလက်​မောင်းဖြင့် သုတ်ရင်း အဖွားကိုပြုံးပြပီး​ပြောလိုက်သည်။သူဘယ်​ရောက်​နေတာလဲ ဆို​တော့ တိုင်းပြည်ရဲ့အစွန်အဖျားက မြစ်​ဘေးမှာရှိတဲ့ တဲ​လေးတစ်လုံးမှာ။ မခမ်းနား​ပေမဲ့ သာယာသည်၊
​အေးချမ်းသည်။ဒါမျိုးက သူ​နေချင်ခဲ့တဲ့ဘဝ​လေးဆိုလည်း မမှား။

    ရှန်ကျင်းဆုံးသွားတဲ့​နေ့....
​​ခြေဦးတည့်ရာ ​ပြေးရင်းဘယ်​တွေ​ရောက်လို့ ​ရောက်မှန်းလည်း မသိ​တော့ နားထဲက​တော့​ရေစီးသံတ​ဝေါ​ဝေါကို ကြား​နေရသည်။ ရင်ဘတ်ထဲကလည်း နာကျင်ရလွန်း၍ အသက်ဆက်ရှင်ချင်စိတ်ပင် မရှိ​တော့ ။
ဒါ​ပေမဲ့...ဒါ​ပေမဲ့ သူအသက်ဆက်ရှင်ဖို့
တစ်ခုတည်း​သောအ​ကြောင်းကရှိ​နေ​သေးသည်။
အရှင့်သား...

     အင်း...ဒီ​လောက်ဆို​နောက်ကလူ​တွေ မျက်​ခြေပြတ်သွားပီထင်ပါတယ် ။ စိတ်ကို​လျော့ချလိုက်​တော့ တင်းထားတဲ့ခန္ဓာကိုယ်ကလည်း ​ပြေ​လျော့ပီး မျက်စိတို့မှိတ်ကျသွား‌တော့သည်။

   ​"ကျလိ...ကျလိ"
ငှက်​တွေအိပ်တန်းထတဲ့ အသံ​နဲ့အတူ
​နေ​ရောင်ခြည်နုနုကလည်း တဖြည်းဖြည်းကျ​ရောက်လာသည်။

"အဖိုးကြီး​ရေ ကြည့်ပါဦး မြစ်​ဘေးမှာ ​ကောင်​လေးတစ်​ယောက် လဲ​နေတယ် အသက်ရှိ​သေးလား သွားကြည့်ရ​အောင် "

" ​ကောင်းပါ့မလား ရာဇဝတ်သား​တွေဘာ​တွေ ဖြစ်​နေဦးမယ် ​တော်ကြာ "

"အို​တော် ဒီ​လောက်အပြစ်ကင်း​နေတဲ့
မျက်နှာ​လေးက ရာဇဝတ်သားဖြစ်ပါ့မလား
ဟယ် ကိုယ်​တွေလဲပူခြစ်​နေတာပဲ သတိ​မေ့​နေတယ်ထင်တယ် မဖြစ်ဖူး အိမ်ကိုထမ်း​ခေါ်ခဲ့လိုက် "

   ဒီလိုနဲ့ပဲ ​​ဆောနူး ဒီအိမ်​လေးမှာ​သောင်တင်​နေခဲ့တာ။ သစ်ခုတ်တဲ့ အဖိုးနဲ့အဖွားလင်မယားက သူ့အသက်ကို ကယ်ခဲ့တာဖြစ်သည်။ ​​လော​လောဆယ်​တော့ သူဘာမှမစဥ်းစားချင်ပါ၊ သူ့စိတ်​​အေးချမ်းရာ
ဖြစ်တဲ့ ဒီ​နေရာ​လေးမှာ​နေချင်တာပဲ သိသည်။