"နင်တို့အဲ့လောက်တောင် စောက်သုံးမကျဘူးလား၊ငါ့သားနဲ့ ကင်ဆောနူးကိုဒီတိုင်းလွှတ်ပေးလိုက်ရလား"
"ဟို ကျွန်တော်တို့လည်း တားပေမဲ့
အရှင့်သားဘက်ကလူတွေကလည်း
အများကြီးရှိနေတော့ "
"ဝုန်း..."
အကျိုးအကြောင်းပြန်လျှောက်တဲ့ရဲမက်ကို ခြေထောက်နဲ့ကန်လိုက်တာကြောင့် နောက်ထပ်လှုပ်ရဲတဲ့သူ မရှိတော့
"တိတ်စမ်း
ငါ့ကို ဆင်ခြေဆင်လက်တွေ ပြန်မပြောနဲ့ "
နင်က ကိုယ့်ကိုယ်ကို အရမ်းသူရဲကောင်းလုပ်ချင်နေတယ်ပေါ့ ပက်ဆောင်းဟွန်း။ ငါကလည်း ငါဖြစ်ချင်တာ မရရအောင် အဆုံးထိသွားမှာပဲ၊ နင်အဲ့ဒီကောင်ကို ထပ်ကာကွယ်နိုင်ဦးမလား ကြည့်ကြတာပေါ့
....💫....
နံနက်ခင်းရဲ့ နေခြည်နုနုကဖွင့်ထားတဲ့ပြတင်းပေါက်ကနေတစ်ဆင့် မျက်နှာပေါ်ကိုဖြည်းဖြည်းချင်းကျရောက်လာတာကြောင့် ဆောနူးမျက်လုံးတို့ ပွင့်လာခဲ့သည်။ဘေးမှာကြည့်လိုက်တော့ မနိုးသေးတဲ့အရှင့်သားက အသက်ရှူသံမှန်မှန်နဲ့ အိပ်ပျော်နေလေသည်။ အိပ်ပျော်နေတာတောင် တည်ကြည်ခန့်ညားနေတဲ့ အရှင့်သားကိုကြည့်ရင်း မျက်လုံး
စပ်က မှဲ့နက်လေးကို ဖွဖွလေးခိုးနမ်းရင်း ဆောနူးကြည်နူးကာ တစ်ယောက်ထဲပြုံးနေမိသည်။ ထိုအခိုက် ရင်ခွင်ထဲရုတ်တရက်ဆွဲသွင်းခံလိုက်ရသဖြင့် အနည်းငယ်ပင် ကိုယ်လေးတုန်တက်သွားရသည်။ အား သူခိုးလူမိဖြစ်သွားတာပဲ၊ ရှက်စရာကောင်းလိုက်တာ ကင်ဆောနူး
"အနမ်းသူခိုးလေး
ပေါ်တင်မနမ်းရဲဘူးလား "
အရှင့်သားဆီက ထွက်လာတဲ့ စကားသံ
ခပ်နက်နက်နဲ့အတူ ရင်ခွင်ထဲမှာမြုပ်နေတာကြောင့် နွေးထွေးတဲ့ကိုယ်နံ့နဲ့ ရင်ခုန်သံတို့ကိုပါခံစားလို့ရနေသည်။ ကိုယ့်ကိုယ်ကို ကံအကောင်းဆုံးလူတစ်ယောက်လို့ တွေးမိလောက်အောင် အရှင့်သားက သူ့ကိုပြုစားနိုင်လွန်းသည်။
"မ မဟုတ်ပါဘူးနော်
အရှင့်သားက အိပ်ပျော်နေတယ်ထင်လို့ပေါ့"
YOU ARE READING
HESITANCY
Fanfictionအရှင့်သားက အေးစက်စက်နိုင်သလို တစ်ချိန်ထဲမှာ နွေးထွေးမှုကိုပါ ခံစားရစေတဲ့သူပဲ
