Kara Olay(Gay)+18

1.2

İyi okumalar dilerim🌸

Reha'nın üç gündür izinli olması birlikte daha fazla şey paylaşmamıza vesile olmuştu.

Henüz oldukça kısa süredir tanışıyor olduğumuz için birbirimizi çok tanımıyorduk. Bunu fark etmiş olduğuma seviniyordum. Bu sayede onu tanımak için daha çok çabalayabiliyordum.

Üç gündür evdeki tüm yemekleri Reha yapıyordu. Hoşuma giden yemeklerin tariflerini bir deftere not ediyordu. O evde değilken de canım çekerse yapıp yiyebileceğimi söylemişti.

Evdeyken yapmayı sevdiğimiz şeyleri birlikte denemiştik. Birlikte kitap okumuştuk, sevdiğimiz filmleri izlemiştik, birlikte spor bile yapmıştık.

Reha'nın yarın işe tekrardan başlayacağını bilmek içten içe canımı sıkmıştı. Çalışması gerektiğini biliyordum ama onu tanımak için daha fazla süre yan yana durmayı isterdim.

İşe başladığında gündüzleri yine yalnız olacaktım. Geceleri zaten geç geliyordu. Birbirimizi tanımamız ve birbirimize alışmamız bu şekilde daha uzun sürecekti.

Yine de Reha'ya bu konuyla ilgili fikrimi söylememiştim. Çünkü sonuçta o da beni tanımak istediği için izin almıştı. İzninin daha uzun sürememiş olması onun suçu değildi.

"Somay,.. bugün ne yapmak istiyorsun?" Reha'nın sesini duyduğumda kafamı kaldırıp yüzüne baktım. Göz göze geldiğimizde hafifçe gülümsedim.

"Bilmem, senin yapmak istediğin bir şey var mı?" Reha boş bir ifadeyle karşıya baktığında düşündüğünü anladım.

"Senin sorduğuna tam bir cevap olmayacak ama... bugün babalarınla tanışabilir miyim?" Anlık olarak donup kaldım. Hiç beklemediğim bir cevaptı bu.

Reha tekrar dönüp bana baktığında usulca kafamı aşağı yukarı salladım. "Tanışabilirsin."

Daha önceki hiçbir eşleşmemi babalarımla tanıştırmamıştım. Reha'nın isteği bu yüzden olsa gerek ki bana tuhaf gelmişti.

"Teşekkür ederim, Somay." Reha bana hafifçe gülümsediğinde bende istemsizce gülümsedim.

"Babalarımla tanışmana izin verdiğim için mi teşekkür ediyorsun?" Reha önce kaşlarını çatsa da kısa sürede yumuşadı.

"Evet? Sonuçta tanışmamı istemeyebilirdin de. Ama kabul ettin. Teşekkür etmem gerekmez mi sence de?" Reha'nın bana kendini uzun uzun açıklama çabası hoşuma giderken usulca omuz silktim. Sanırım haklıydı.

"O zaman birazdan onları görüntülü ararız, ne dersin?" Reha bana şaşkınca baktığında duraksadım. Ne olmuştu ki?

"Görüntülü aramak mı? Ben yanlarına giderek tanışmaktan bahsediyordum. Ama sen bu şekilde olsun istiyorsan benim için sıkıntı yok." Cümlesini tamamlarken elleriyle önemli değil anlamında hareket etti. Onu yanlış anlamamdan endişelenmişti galiba.

"Ben böyle olsun istediğim için söylemedim. Sadece... sokağa çıkma yasağı olduğundan bugün babamlara gidebileceğimizi düşünmemiştim. Eğer gerçekten gidebileceksek gitmeyi çok isterim. Onları çok özledim." Sistem böyle durumları da düşünmüştü tabi, kendi mahalleniz dışına ziyaretlerde bulunabiliyordunuz. Ama belli sınırları vardı. Bu tip mahalle dışı ziyaretler yalnızca iki haftada bir yapılabiliyordu. Onu da kafanıza göre belirleyemiyordunuz. DKD'nin bilgilendirilmesi gerekiyordu.

Kısacası canım dışarı çıkmak istiyor demekle olmuyordu, maalesef...

"Benim özel izinlerim var. Sende istiyorsun gitmemizin önünde bir engel yok." Bakışlarımı tereddütle Reha'nın yüzüne çıkarttım. İşini veya pozisyonunu bu şekilde kullanması uygun muydu? Başına bela olmak istemiyordum.