Zgy
Till the day;....40
"တီတီတီ...."
"ဘန္းးးးးး!"
"shork...."
"ဘန္းးး!"
အလုပ္မ်ားေနတဲ့ ေဆးရံုတစ္ခုထဲမွာ ႏွလံုးရိုက္စက္နဲ႔ အဆက္မျပတ္ရိုက္ေနတဲ့ ခန္းစီးျဖဴကာထားတဲ့ အခန္းထဲမွာ ဘတ္ဟြၽန္းက လဲေလ်ာင္းေနတယ္။
"ဘန္းးး..."
"250 joe.."
"ဘန္းး!"
အလြန္အမင္းစိတ္ပူေနတဲ့ အမ်ိဳးသားႀကီးဟာ ဘတ္ဟြၽန္းရဲ့ လက္ကိုျဖစ္ညစ္ရင္း တစ္စံုတစ္ခုကို တတြတ္တြတ္ေရရြတိေနေသးတယ္။
"ဆရာ ဆက္ၿပီး မလုပ္သင့္ေတာ့ဘူး ထင္တယ္..."
လက္ေထာက္ဆရာဝန္ငယ္ေလးရဲ့ တိုးေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေလသံက mr. Byun ရဲ့ ေသြးေၾကာေတြကို ထံုက်ဥ္ေစႏိုင္တယ္။ အားနာပါတယ္ဆိုတဲ့ ေတာင္းပန္ခ်င္တဲ့ မ်က္ဝန္းေတြဟာ ဒီေလါက္ထိ နာက်င္စရာပါပဲလား။ shork ရိုက္ေနတဲ့ ေဒါက္တာက ႏွလံုးရိုက္စက္ကို စက္ေပၚ အသာအယာတင္ရင္း ဘတ္ဟြၽန္းရဲ့ကုတင္ကေန ေျခလွမ္း အနည္းငယ္ဆုတ္သြားကာ
"ေတာင္းပန္ပါတယ္...."
ဂ်ူတ္ီကုတ္ရဲ့ လက္ကို အနည္းငယ္ပင့္တင့္ကာ နာရီကိုၾကည့္ေနေပမယ့္ ေသခ်ာေပါက္ သူတို႔မွာလဲ အားနာစိတ္ေတြနဲ႔။
ဘယ္လိုအရာေတြထိ သူထပ္ၿပီး ဆံုးရႈံးရၪီးမွာလဲ။ တကယ္ပဲ ဆံုးရႈံးစရာ ထပ္မရိွေတာ့ေလာက္ေအာင္ သူ႔ဘဝတစ္ေလ်ာက္လံုး ဆံုးရႈံးခဲ့ရၿပီးၿပီ။ ဒါကို အခု သားအထိပါဆိုရင္...
"လူနာ ေျဗာင္ဘတ္ဟြၽန္း
ေသဆံုးခ်ိန္...."
"ဘုန္း...
ဘုန္း.....ဘုန္း....."
ရုတ္တရက္ ထုရိုက္လာမႈေၾကာင့္ ေသဆံုးေၾကာင္း အတည္ျပဳေနတဲ့ ဆရာဝန္က စကားမဆံုးရင္ ရပ္တန္႔သြားရကာ...
"ဒီမွါခင္ဗ်...
အဲ့ဒီလို လုပ္လို႔မရပါဘူး..."
"ဘုန္းးးး
ဒီအတိုင္း ေပးမေသလိုက္ႏိုင္ဘူး...
ဘုန္းးးး...
ငါက ဒီအခ်ိန္ေရာက္ဖို႔ ဘယ္ေလာက္ေစာင့္ခဲ့ရလဲ...
ဘုန္းးးး..."
အဆက္မျပတ္ထုရိုက္ရင္း စကားကိုလဲ ခက္ခက္ခဲခဲေျပာေနေသးတဲ့ ဖခင္ျဖစ္သူကိုၾကည့္ကာ ဆရာဝန္ေလးေတြ မ်က္ႏွာဟာ စိတ္မေကာင္းျခင္းမ်ားစြာႏွင့္။
YOU ARE READING
Till The Day;...(completed)
Fanfictionကိုယ်စောင့်နေမှာပေါ့ မင်းမျက်ဝန်းက တိမ်စိုင်တွေ ငွေ့ရည်ဖွဲ့ဖို့ မင်းနှလုံးသားက ဒဏ်ရါတွေ နွေးထွေးစေဖို့ မင်းလက်ဖဝါးလေး အေးစက်မနေစေဖို့ သံသရာဆုံးရင်တောင် မင်းက ပြန်လာမယ်ဆိုရင် ကိုယ်ကရပ်စောင့်နေမှာပေါ့... အဲ့ဒီနေ့အထိပေါ့....
