Günden güne yok oluyor duygularım.İçim kan ağlarken dışım adeta kahkahalar atıyor.Çevremden çok uzakta 4 duvar arasında geçiriyorum tüm zamanımı.En yakınıma bile anlatamadıklarımı yazıyla anlatmaya çalışıyorum.Beni anlayan o tek insan ne yazık ki kilometrelerce uzağımda.Oturup konuşabilsem , sarılsam ona inanın yazmam,çünkü gerek duymam.
Ondan ayrılmak adeta içimde bir deprem etkisi yarattı,yıkıldım.Ama insanlar o yıkıntıyı ayakta tutmak için ellerinden geleni yapıyorlar,vazgeçmemi istemiyorlar.Onları hayal kırıklığına uğratmamak için direniyorum.Sanırım direnerek güçleniyorum.
Sorunum insanlara anlatamamakta değil aslında.O acının içimde sıkışıp kalması.Günden güne öldürmesi.Tam işler yoluna giriyor mutluyum dediğim anda hayat anında bir bokluk çıkartıyor ve umutlarım yerle bir oluyor.Her zaman umutlanıyorum ve her zaman ölen içimdeki umutlar ve ben oluyorum.
Umutlar ölürken insan nasıl yaşar?
Ben yaşıyorum.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Bir ölünün günlüğü.
Chick-Litİnsanlara kelimelerini dökemeyen,kendini yazarak anlatmaya çalışan bir genç kız.
