Bir ölünün günlüğü.

Bölüm 9

İçimde bilmediğim bir duygu karmaşası var.Her saniye aynı.Belki özlemimden,belki sadece öylesine ama bu geceki özlemimden.Yapabildiğim tek şey şarkı dinleyip bir kaç şey karalamak defterlere,bu saatte beni anlayacak bir tek onlar var.İnsanlar bile uzağımda artık kime yakınlaşsam illa ki bir şey çıkıyor ve uzaklaşıyor benden.Zaten derdimi anlatabileceğim biri olsa bile bu saatte dinlemez beni.Defterlerime iyi bakarım,iyi şeyler yazmaya çalışırım çünkü her gece dinlerler beni bunu hak ediyorlar değil mi? Ah şu saatler tek dostum defterler.Yazmasını pek bilmem ben,sadece içimi dökmek için karalarım bir kaç şey işte.Müzikle beraber dans eder kalemim,hislerim yön verir ona.Bu saatler adeta transa geçiyorum ne yazdığımın farkına varamıyorum.Bazen saçmalarım ama çok içimde tuttuğumdandır.İçime gömerim özlemimi pek belli etmem çünkü insanların bana acımasını istemem.Gerçi umurlarında mıyımdır acaba? Belki öyle,belki umrunda değilimdir.Belki öyleyimdir ama uyudular işte.Kızamıyorum kimseye çünkü hep ilgi isteyen benim.Bana ilgi gösterenler toprağın altındalar.Ben evde sıcacık montumu örterken üstüme,değer verdiklerim buz gibi toprağı örtüyor üstlerine.En acısı da bu sanırım.İnsan kaybettiğinde anlıyor değerini her ne olursa olsun.Kolye,küpe,zaman,insan... Her şey kaybettiğinde anlaşılıyor.Sonra kendine sövüyorsun " Neden zamanımı onlarla geçirmedim ? " diye.Tek dileğin zamanı geri almak oluyor.Ama dediğim gibi: ARTIK ÇOK GEÇ.Yine aynı hatayı yapmamalısın,öğrendin bunu.Geçmiştekiler geçmişte kalmalıdır,geçmişlerdir artık.Ama işte... Kafandan atsanda kalbindeki boşluğu hissediyorsun.Gözyaşların tükenene kadar ağlıyorsun.Ertesi gün ne mi oluyor?

Hiçbir şey olmamış gibi devam ediyorsun.