Bir ölünün günlüğü.

Bölüm 18

Değer,değer...

Çoğu zaman 'değer' veririz insanlara.Hatta bazen canımızdan bile değerli olurlar.Peki soruyorum sizlere değer vermeye değer mi hiç biri?

Kullanılıyoruz,farkındayız.Fakat değer verdiğimiz için görmemezlikten geliyoruz çoğu zaman.Kıskançlıklarımız içimizde,boşa.Boşu boşuna boş insanlar için kendimizi üzüyoruz ve bu boş insanlar bunun farkında bile değiller.Farkında bile olsalar kendilerinin 'değerli' olduğunu hissettirdiğimiz için -aslında değersiz olan piçler- götleri kalkıyor.Ne yaparsa yapsın affediyoruz ve buna güvenerek sizi aldatabilirde.Ama siz yine de affedersiniz.

İşte insanların bu tür düşünceleri sizleri onlardan giderek uzaklaştırıyor.Yalnızlığı sevmeye ve kendinizle mutlu olmaya başlıyorsunuz.Müziğinizle,kitabınızla,hayallerinizle...

"Kime güveneceğim?" diye düşünmek yerine yalnızlığa alışıyorsunuz.Güveni bırakın,şerefli bir insan bile bulamaz olduk.Şeref yoksunlarıyla aynı toplum içerisinde yaşamak oldukça zor.İnsanların gerçek yüzlerini,onlara güvendiğimiz zaman görmek çok zor.

Güvenmeyin azizim.