Yıldızlarla Kaybolalım

~6~

Kapının açılmasıyla irkilen bedenim, hiç şeklini bozmuyordu. Ama kapıyı çalan nasıl bir inatçılıksa gecenin bu saatinde hırsla kapıyı açmamı bekliyordu. Sonunda istediğine de ulaştı. Az önce ağır ağır çıktığım merdivenden şimdi sinirimin hızıyla iniyordum. Kapıya yaklaşınca "Kim o?" diye sormayı ihmal etmedim. Ama cevap gelmemişti. Bende sonrasında delikten bakmaya karar verdim. Delikten baktığım da gördüğüm yüz o an şaşırmama yetti de attı bile. Annemdi... Gelen annemdi. 1 yıl boyunca görmemeyişime rağmen güzelliğini hiç yitirmemişti. Hiç değişmemişti. Bende de değişmeyen şeyler vardı ama. Ona olan kırgınlıklarım gibi... Yinede o an rafa kaldırdım aramızdaki engelleri ve kapıyı açtım.

***

Kapıyı açtığım gibi boynuna atladığım annem beni sevgiyle kucakladı. O an bana en iyi gelecek insan oydu. İçimde dökebileceğim. Derdime derman arayabileceğim tek insan oydu. Merdivenlerden inerken ki sinirli tavrımın yerini şimdi anne özlemim ve bazı şeylere karşı umudum almıştı. Ama neden gelmişti ki annem? Neden bunca zaman birkez olsun aramayan, iyi miyim değil miyim diye sormayan kadın şimdi neden gelmişti ki?

***

Uzun süre kapıda kaldığımız için haliyle üşümüştük. Sanırım birimizin birimizi içeri davet etmesi gerekiyordu ve galiba o kişi bendim. "Hadi annem içeri girelim yoksa üşütüp hastalanacağız." dedim son derece iyimserlikle. Oda beni onayladı ve içeri girip kapıyı kapattım. Oturma odasına geçtik ve baya sohbet ettik. Okulumu, hayatımı, babamı, sevgilisini onsuz geçen tüm günlerimi bir çırpıda anlattım. O da aynı şekilde bensiz geçen günlerini anlattı. Ama neden uzun süre boyunca konuşmadığımıza, bana hiç ulaşmaya çalışmadığına değinmemiştik. Bir şey engeldi ama umursamamıştık. Geride bırakmak şuan bizim için en iyisiydi belkide. Sohbetimiz baya koyulaşmış neredeyse sabah etmiştik günü. Artık kocasıyla beraber alt sokaktaki bir sitede oturacakmış. Nasıl sevindim anlatamam. Sık sık gidebilecektim artık anneme. Belkide hiç dönmezdim son gidişimde. Artık babamla ciddi anlamda anlaşamamaya başlamıştık. Bazen ona çok sinirlenince evi terk etmek istemiştim. Ama gidecek ne yer ne de yol biliyordum. Sanırım da yoktu. Ama artık annem vardı. Eğer kızarsam babama, ona sığınacaktım. Hem kocası da yurtdışına çıktığı için evde çok olmuyormuş. Her fırsatı değerlendirecektik artık birlikte...

Annemle hasret gidermiş, uyumaya karar vermiştik. Kocası evde yoktu bugün. Aslında onda da kalabilirdik ama bu kadar saat burada kalmışken gitmesini istemedim. Uzun süre ısrarımın üzerine yenmiştim onu. Babamlarda olmadığı için burada kalacaktı annem bugün.

***

Başımı annemin göğsüne yaslamıştım tıpkı küçükken olduğu gibi anlatamadığı kalp kırıklıkları vardı onunda benim gibi dolaba kitledik hepsini. Annemle uyuyup annemle uyanacaktım bugün. Belki 1 yıl onsuzdu ama artık gitmesine izin vermeyecektim. Belkide yeni bir başlangıçtı bizim için...

Annen çoktan uykuya yenik düşmüştü ama ben hala uyanıktım. Annemle uzunca bir konuşmuştuk. Ona her şeyi anlatmıştım. Ama bir şeyi atlamıştım. Fatih'i söylememiştim... Bir değeri olmadığı için mi söylememiştim anneme yoksa değeri olmadığını kendime inandırmak için mi? Sahi o benim için neydi?...

~~~

Acaba Işıl'ın babası, annesinin geldiğini görünce ne tepki verecek? Hala babası ve sevgilisi neredeler?

Çok sevgili okuyucularım bu bölümüm de böyle bittiiiii. Umarım beğenmişsinizdir. Yine birazcıcık kısa oldu ama kusura bakmayın lütfen. Şunu da tekrarcıktan söylemeliyim ki destekleriniz benim için çok önemli. Lütfen beğenilerinizi ve yorumlarınızı benden esirgemeyiinn. Ve yeni bölümüü bekleyiniinn...

Sizi çoook çoook seviyoruum :)))))

-prisoncukiz