Lonely II | Dramione | Zakończone

9. Ojciec i syn

Hejka, 

coś widzę, że ta część Lonely ma mniejsze zainteresowanie niż pierwsza, więc postanowiłam trochę przyśpieszyć akcję, bo może za długo nic się nie działo. Mam nadzieję, że zainteresuje bardziej ♥ 

______ 

- Scorpi, proszę Cię... Bądź grzeczny...

- Czemu? – zapytał natychmiast kiedy dalej szli ścieżką.

- Bo Cię o to proszę, kochanie. Draco jest naprawdę miły i wiem, że na pewno dobrze się Tobą zajmie...

- Nie lubię go – ponownie jej przerwał nie dając za wygraną.

- Ale ja go lubię, kochanie...

- Bardzo? – zapytał łamiącym głosem zatrzymując się nagle na środku ścieżki. – Tak bardzo jak lubiłaś tatę, mamusiu?

- Oh, Scorpi – westchnęła brunetka klękając przed synem i otarła pojedyncze łzy z jego policzka. – Nikt nigdy nie będzie w stanie zastąpić tatusia, kochanie. Draco to przyjaciel rodziny. Tak jak ciocia Ginny. Jest naszą rodziną i przysięgam Ci, że Draco nigdy nie będzie nawet próbował znaleźć się na miejscu tatusia, bo mu nie pozwolisz na to, prawda? – dodała z uśmiechem. Scorpius po chwili pokiwał głową mając nadzieję, że mama go nie okłamywała. Uśmiechnął się kiedy pocałowała go w czoło.

- A więc, kochanie... Będziesz grzeczny?

- A dostanę później naleśniki?

- Tak.

- To będę.

Hermiona ponownie pocałowała go w czoło i podniosła się. Wyciągnęła dłoń do Scorpiusa i zaczęła powoli iść kiedy poczuła jak mała dłoń synka obejmuje jej. Kilka minut później wyszli zza róg i ponownie blondynek się zatrzymał.

- Draco mieszka w zamku – zaczął oniemiały Scorpius kiedy zauważył dom, który był przynajmniej dziesięć razy większy od tego, w którym mieszkał z mamą.

- Już go bardziej lubisz? – zapytała z nadzieją.

- Nie, mamusiu. Lubię tylko Ciebie – podlizał się i sam pociągnął brunetkę w stronę dworku.

- Obiecaj, że...

- Będę grzeczny – i uśmiechnął się w taki sposób, że Hermiona zaczęła mieć wątpliwości czy aby na pewno synek był z nią w tym momencie szczery, ale nie było już odwrotu. Zapukała do drewnianych drzwi i czekała cierpliwie jak gospodarz otworzy i ich przywita. A może zapomniał? Pomyślała lekko przestraszona, ale jej wątpliwości zostały rozwiane kiedy Draco Malfoy otworzył im drzwi. Mimowolnie uśmiechnęła się na jego widok.

- Cześć, Draco – odezwała się pierwsza.

- Cześć – odpowiedział spoglądając krótko na chłopczyka, który jak zawsze patrzył na niego podejrzliwie. Nagle naszły go wątpliwości. A co, jeśli nie poradzi sobie z tym zadaniem? A jeśli coś spierdoli i nie zobaczy ich już nigdy więcej?

- Pięknie wyglądasz, Hermiono – odezwał się obserwując jej elegancki strój. Nie miał pojęcia jakie plany miała Hermiona, ale miał nadzieję, że prędzej czy później się tego dowie. Miał nadzieję, że prędzej niż później...

- Wejdźcie...

- To znaczy ja jestem już umówiona i niedługo będę spóźniona – dodała spoglądając na zegarek. – Postaram się być jak najszybciej, Draco...

- Nie śpiesz się. Zajmę się nim najlepiej jak potrafię... - mam przynajmniej taką nadzieję, dodał w myślach. Czarno to widzę, dodało Sumienie.