ᴛʜᴇ sᴘᴏɪʟᴇᴅ ʙᴇᴀᴜᴛʏ // ᴊ.ᴊ.ᴋ + ᴘ.ᴊ.ᴍ ᶜᵒᵐᵖˡᵉᵗᵉᵈ

💕 04

________________________________________

"එයාට කියන්න තරම් වටින ජීවිත කතාවක් නෑ" 

නාම්ජූන් වීඩියෝ කෝල් එකෙන් කිව්වා.

"අඩුම තරමෙ පුංචිම පුංචි දෙයක්වත්?" 

ටේ ඇහුවෙ, ජන්ග්කුක් එයාගෙ සුපුරුදු හැඟීමක් නැති මූණෙන් නාම්ජූන් දිහා බලන් ඉද්දි.

"පුංචිම පුංචි දෙයක්වත් නෑ" 

නාම්ජූන් කිව්වා.

"එයා කින්ඩර්ගාර්ට්න් කාලෙ පවා පන්තියෙ හිටපු නපුරුම, ඒ වගේම අහංකාරම ළමයා. එයා ඔහොම කතා කරන්න අරන් තීන්නෙ තුනේ ඉදන්ම ලු. තව... එයාගෙ ඉස්කෝලෙ ළමයි ගොඩකට කරදර කරලත් තියෙනවා, ඒ හින්දම අට වසරෙදි එයාව ඉස්කෝලෙන් අයින් කරල තියෙනවා. ඊටත් පස්සෙ තවත් කියනව නම්, එයා සල්ලි වියදම් කරන්නෙ නිකන් කොළ කෑලි කියල හිතා ගෙන, කිසීම ගානක් නැතුව. කෙටියෙන් ම කියනව නම්, එයා සල්ලිකාර පවුලක නැහැදිච්ච කොල්ලෙක්. මොනවත් අඩුත් නෑ, වැඩිත් නෑ"

"එතකොට එයාගෙ යාලුවො?" 

ජන්ග්කුක් ඇහුවෙ, ඒකාකාරී කටහඬකින්.

"එයාට කවුරුත් ඉදල නෑ. එයා යාලුවො හදා ගන්න කැමති වෙලා නෑ, මොකද කියනව නම් එයා හිතන විදිහට එයා තමයි හොඳම, උසස්ම. ඒ වගේම එයා හිතන විදිහට කාටවත්ම සුදුසුකමක් නෑ පාර්ක් ජිමින් ගෙ යාලුවෙක් කියල කතා කරන්න"

මේ හම්බෙන අලුත් විස්තරත් එක්ක ටේ ඇස් කරකවද්දි, ජන්ග්කුක් හිටියෙ සමච්චලේට ඔලුව වනන ගමන්. 

එයාට ඒ අතරෙදි තේරිච්ච දේ තමයි, එයාගෙ හස්බන්ඩ් ගොඩාක් සිත් ඇද ගන්නා සුලු මාතෘකාවක් කියන එක, ගත වෙන හැම තප්පරයක් ගානෙම.

"එයා එයාගෙන් ම විතරයි පිරිල තියෙන්නෙ" ටේ ආයෙමත් බැලුවෙ නාම්ජූන් දිහා.

"ඒත්... එයාට ආදර කතාවක් තිබිල නැද්ද? එයාගෙ මේ තරුණ කාලෙදි වගේවත්? එයාගෙ ක්‍රශ් එකක් හරි මොනවම හරි?"

මේ ප්‍රශ්නෙත් එක්ක නිකන්ම ජන්ග්කුක්ගෙ කනත් මේ කතාවට අවධානෙ දෙන්න ගත්තා.