SON NEFES

Yeni Bir Hayat

Multide ki şarkı = heat wates
İyi okumalar dilerim❤❤❤❤❤
_________________________________________

Cama vuran yağmur damlaları harika bir melodi oluşturuyordu. Cam kapalı olmasına rağmen yağmurun o güzel kokusu burun deliklerimden içeri giriyor ve beni rahatlatıyordu. Şuan tamda buna ihtiyacım vardı. Rahatlamaya. Çok gerginim ve gerginken kekeler, elim ayağıma dolaşırdı. Bu olduğunda insanların bakışlarını hep üstümde hissederdim. Zaten de bakışları hep üzerimdeydi. Beni tuhaf biri olarak gören bu insanlar aslında içimde ne savaşlar verdiğimi bilmiyorlardı. Ne savaşlar vermiş ve hepsinde de yenilmiştim. Ben galiba yenilgilere doymayan bir tiptim çünkü içimdeki bu savaşlar Neredeyse 2 yıldır devam ediyordu ve ben daha birini bile kazanamamıştım. Hep iç sesim haklı çıkıyor ve beynim son 2 senedir iç sesimin dediklerini uyguluyordu. Bundan ilk zamanlarda korksamda, sonra ben de bu durumu kabullenmiştim.

Arkadan gelen sesle düşüncelerimden sıyrıldım. Gözlemi birkaç kez kırpıştırdıktan sonra arabanın durduğunu ve Berk'in çoktan kapıyı açıp dışarı çıktığını anladım. Ben de kapıyı açıp dışarı çıktım ve bagajdan valizlerimi aldım. Ardından Berk'in yanına doğru ilerledim.

"Sonunda geldin nefes.İşte yeni yatılı okulumuz." yatılı kelimesini vurgulayarak söylemişti ve bunun nedenini de biliyordum.

"Neden yatılı bir okul seçtik ki, mis gibi evimiz vardı!" Nedenini Bilmiyor muydu cidden? Bunca şey yaşadıktan sonra gerçekten hala o eve mis gibi mi diyordu? Eğer unuttuysa onu şuracıkta boğardım. Evet şakacı olabilirdi Ama bunun da şakası olmazdı. Üstelik o olaydan sonra...

"Hala bunu sorabiliyor musun? Onlara olanlardan sonra... nasıl o eve girmemi beklersin benden!"

" Tamam, tamam kızma. Bak... özür dilerim. Onlara olanlar çok kötüydü, Evet ama bizim de artık bunları aşmamız gerek. Sonuçta her şey geride kaldı." Bu son sözü beni tam kalbimden etkilemişti. Şu an gerçekten onu diğer dünyaya yollayabilirdim ama yapmadım çünkü ondan başka kimsem yoktu artık.

"Berk... her şey geride kaldı diyorsun ama sen onları geride bırakabiliyor musun?" dedim. O an yüzündeki hüznü görmüştüm. Çok üzülmüştü. Hem beni bir süre bıraktığı, hem de diğerlerinin yanında olamadığı için.Onu... kurtaramadığı için... yaşadığımız her şey için üzgündü.

Berk cevap vermeyince eskiden birkaç yanık lekesinin olduğu yüzüne baktım. Göz altlarında gölgeler oluşmuştu. Saçlarını taramaya, düzeltmeye çalışmıştı anlaşılan ama maalesef olmamıştı. Teni son 1 senedir solgundu.
Aslında esmer tenliydi ama o olaydan sonra teni bembeyaz olmuş, bir daha eski rengine dönmemişti. Üzerinde gri, kapşonlu bir sweatshirt, altında ise siyah kot bir pantolon vardı. Şu an görünmesede bedeninin diğer bölgelerinde de yanık lekeleri vardı. Berk bunlarla yaşamaya alışmıştı Hatta insanların tuhaf bakışlarından artık kaçmıyor aksine onlara yanık lekelerini kendisi gösteriyordu.( yüzünde ve vücudunun diğer bölgelerinde yanık lekeleri vardı ama yüzünden ameliyat oldu. Bu nedenle yüzünde yanık lekesi yok ama vücudunun diğer bölgelerinde var.)

"Bırakamıyorum." demişti ama sesi fısıltı halinde çıkmıştı bu yüzden zar zor duymuştum.

"Peki sen? Onları bırakabiliyor musun?" dedi Berk bana doğru dönerek.

"Bunun cevabını çok iyi biliyorsun." dedim.

"Haklısın. Biliyorum. Peki, istersen danışmaya gidelim de odamızın anahtarını alıp yerleşelim."

"Olur. Hadi." dedim ve valizimi çekmeye başladım. Anlamıyordum. Bu kadar zahmete neden girmiştik ki? Otelimizde kalabilirdik ama Berk'in ısrarları sonucu yatılı bir okula yerleşmiştik. Berk bana İki seçenek sunmuştu, ya evimize gidecektik ya da yatılı okula yerleşecektik. O eve asla dönmeyecektim. Ben de bunu seçmiştim.