Chasing the Stars (Life Series #1)

SIMULA

LIFE SERIES #1

This is a work of fiction. The names, persons, places, things and especially events are fictitious, unless otherwise being stated. Any resemblance of a real person, living or dead or actual event are purely coincidental only.

Life Series #1: Chasing the Stars

Life Series #2: Soon...

Life Series #3: To be posted.

Life Series #4: To be posted.

Life Series #5: To be posted.

Life Series #6: To be posted.

DISCLAIMER. No part of this story may be reproduced in any form or by any other means without the prior permission written of the author.

Lahat ng mga karakter at lugar na mababasa niyo dito ay gawa lamang ng aking kaisipan. Sana maunawaan niyo. Ang mga bagay na mababasa niyo ay kasama sa kwento. At ang aking kwento ay may sariling pamamalakad na hindi makikita sa iba.

A/N: Read at your own risk. Enjoy!

Plagiarism is a Crime!

Content Warning: Please be advised that this story contains mature content and strong languages. It might have a lot of typographical and grammatical errors. So, you must know about it.

—————————————

He fucking hurts me.

"Krizza!"

I was facing back and forth. Nagmamadali 'kong nilalakad ang daan papunta sa pupuntahan ko. Hindi dapat nila ako makita. Dahil kailangan ko ng pumunta roon na walang nakakapigil ninuman. Dahil gusto ko ng tapusin ang kalokohan na 'to.

Dahil masakit na kung ipagpapatuloy pa namin ito.

Matapos kong makita siya na may kasamang iba noong isang gabi. Nagsisisi akong nakilala at minahal ko siya. Nagsisisi ako na kinilala ko ang buong pagkatao niya. Nagsisisi ako na binigay ko ang buong tiwala ko sa kan'ya .

"Shit," I cursed myself when I saw a familiar person went towards to my direction. No, not now. Kaagad akong pumunta sa parking area at sumakay sa kotse ko. Mabilis na pinaandar ko ito papunta sa lugar na pagkikitaan namin. Sa lugar kung saan una kaming nagkita.

"Oh bakit?" pagsagot ko muli sa telepono ko ng tumawag si Mira, "Bakit umalis ka kaagad? Nakita pa kitang nagmamadali. Saan ka pupunta, Krizza?" napalunok ako sa tono ng boses niya. Halatang galit na galit ito sa 'kin.

Hindi ko na nagawang magpaalam sa kanila dahil alam kong pipigilan lang nila ako. Pero, para sa mas makakabuti. Kailangan ko ng tapusin ang lahat ng 'to ngayon araw. Dahil lalo lang lumalala ang lahat kung hindi pa namin aayusin ito.

Pinatayan ko na kaagad ng telepono si Mira. Bahala na siya kung magalit siya sa 'kin. Wala ng makakatigil sa desisyon ko ngayon. Para sa kapakanan ko. At para sa makakabuti sa'ming dalawa.

Nang makarating ako sa tapat ng isa sa mga mamahaling restaurant dito sa Dapitan ay ipinarking ko na ang kotse ko. Inayos ko muna ang sarili ko sandali, dahil ayoko naman maging kaawa-awa sa harapan niya.

Nang matapos ay lumabas na ako at nagsimulang maglakad papunta sa loob.

"Krizza..." napatayo ito ng makita ako. Katulad dati ay wala pa rin nagbabago sa sarili niya. Wala pa rin nagbabago maliban sa pagkatao niya.