Chapter 10

15 2 7
                                    

Live with me?! o Live with Him?!

I never kept a secret all by myself. I always share and I'm not secretive. But why the hell I can't tell them? Even Jigs, who bought me that thing.

Gusto ko nalang umiyak habang iniisip yung edad ko.

“Ms. Lee?”

Napatingin ako sa professor na nakataas ang kilay sa akin. I heard Valerie tsked too. Hindi, simula kasi noong malaman ko kahapon nawala na ako sa katinuan ko. Ano ba ang dapat gawin?

Magsasalita sana ako ng may mag whistle. I looked around and saw Death whistling.

“Death!” I whispered.

Tumingin siya sa'kin at saka ngumiti. I'm getting older with his moves, parang hindi ko mawari yung mga susunod na galaw niya. If ever na babalik man ang Chief namin, baka may bago ulit akong gagawin.

Death's been very sarcastic as always. Minsan mabait siya at minsan naman kapag tinatanong ko hindi sumasagot.

“Washington?” bumaling ang
professor sa kaniya. I heard him whistle again.

Until she shouted my name and Death's name again. Ang sakit sa bumbunan! Parang hindi kami tao ah!

Sabay kaming pinalabas kaya parang nahihiya na ako. Una akong lumabas at pumunta sa may washing area. I saw how he stumbled while walking, pero pinatili niya yung mukha niyang cold pa sa ice. Tumingin siya sa’kin at hindi na naman nagsalita.

Napairap ako, “Bakit mo ba ako tinutulungan?!” I said before throwing him a towel. Pawis na pawis kasi siya at parang namumutla din siya.

“I just want to.”

I sighed. Looks like I'm defeated. Ang haba niya sumagot talaga.

“Anong nangyayare sayo?” I asked after seeing his hands shaking until he got something inside his pants. Napatingin ako doon at nakitang may gamot.

“Huy, ano 'yan ha,” sabay tawa ko pa ng pilit.

He only shook his head before standing in the pole. “Damn it!” he shouted.

“D-death...” kinakabahan kong usal.

What's happening?

The only thing I knew is that he's now laying inside the clinic. Still in pain and unusualness.

“May sakit kaba?” kinapa ko yung mga kamay at ulo niya. Wala naman eh, hindi mainit. At saka, bakit ba sobrang paghihirap ang makikita ko sa mukha niya? It's very uncanny.

“Nothing.”

Napatawa ako, “Bakit kaba nagtitipid ng salita ha? Ayaw mo ba akong kausap?” tanong ko sa kaniya.

“I just don't want to,” he said before forcing himself to stand up. Napakrus ang braso ko at pinanood siyang tumayo. “And saka, can you help me? Bakit kaba nakatingin lang?”

I smirked, “Nothing.”

Napailing nalang siya sa pangangaya ko sa kaniya. Oh damn this boy is really something.

“May sakit ka nga?” pamimilit ko.

Ano ba ang magagawa ko? Eto yung trabaho ko eh! I don't know if sakto ba 'tong ginagawa ko, but I know it's not that bad. Kaya napapatanong ako bakit nandito ako? Dahil sa nangyare sa'kin? Dahil sa nakita ako ng kanino?

“Yeah,” he nodded.

“Alam ba ng parents mo?”

“Correction, ‘Parent’.”

𝗛𝗲𝗿 𝗛𝗼𝗽𝗲𝗹𝗲𝘀𝘀 𝗕𝘂𝗹𝗹𝗲𝘁: #2Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon