တစ်ကြိုးဝင် တစ်ကြိုးထွက်ဖြင့် အချင်းချင်း အမိအရ ယှက်နွယ်ကာ သိုးမွှေးကြိုးကလေးများသည် အလုပ်များနေကြသည်။ လက်ထိပ်ကလေးများ နီရဲနေသော်လည်း လက်ချောင်းသွယ်များသည် လှုပ်ရှားနေကြဆဲ။
ပေါင်ပေါ်တွင် အဖြူတစ်လိုင်း၊အပြာနုရောင်တစ်လိုင်းဖြင့် သေချာပုံမပေါ်သေးသော သိုးမွှေးထည်ကလေးနှင့် သိုးမွှေးထိုးသူ၏ ညတာသည် ရှည်လျားနေသည်။
ခုတင်ပေါ်မှာ ငြိမ်ငြိမ်သက်သက် လှဲလျောင်းနေသည့် ကိုယ်ခန္ဓာလေးသည် သေးငယ်လွန်းသဖြင့် အဖြူရောင် အရိပ်လေးနှင့်ပင် တူနေသည်။သိုးမွှေးတစ်ချက်၊နှစ်ချက်ထိုးလိုက် ခုတင်ပေါ်မှ အရိပ်ငယ်လေးကိုကြည့်လိုက်နှင့် သူ့ခမျာ မအားလပ်ရှာ။
နီစွေးနေသော နှာဖျားကလေးကြောင့် အဖျားများ ပြန်တက်နေသလားဟု သံသယဝင်လာရပြန်သည်။ ရှည်သွယ်သွယ် လက်ချောင်းများသည် နဖူးပေါ် အလျားလိုက် နေရာယူလာသည်ကို အရိပ်လေးကတော့ မသိလောက်။
ထိုးလက်စ သိုးမွှေးကို ချက်ချင်းပစ်ချကာ ရေဇလား တစ်ခုထဲ ရေအမြန်ဖြည့်လျက် ပုဝါတစ်ထည်နှစ်ကာ နဖူးပေါ်သို့ အုပ်ပေးရတော့သည်။ ရေဖတ်ဝတ် နဖူးပေါ်ရောက်တော့မှ ခပ်တန်းတန်း မျက်ခုံးလေးနှစ်ခုသည် တွန့်ချိုးလာကာ တစ်ခုနှင့်တစ်ခု ထိလုမတတ် ကျုံ့လာသည်။
‘ဘယ်နေရာများ နေရခက်နေလို့လဲ’
သူ့ စိုးရိမ်နေသည့် အတွေးတို့ မဆုံးခင်မှာပင် မျက်လုံးထောင့်စွန်းမှနေ အလျားလိုက် ဖြတ်သန်းစီးဆင်းသွားသော မျက်ရည်မြစ်တစ်စင်း။ လက်မလေးဖြင့် အသာဖိကပ်လို့ မျက်နှာ နုနုပေါ်တွင် အရိပ်ထင်နေသည့် မျက်ရည်စီးကြောင်းလေးအား ဖယ်ရှားရန်ကြိုးစားကြည့်သည်။ တသွင်သွင်လိမ့်ဆင်းနေသည့် မျက်ရည်ပေါက်တွေကို တားဆီးရန် သူ မတတ်နိုင်။
‘ဘာအိပ်မက်ဆိုးတွေများ မက်နေလို့လဲလေ..နှိုးလိုက်ရမလား’
ဆေးသောက်ပြီး ပြန်အိပ်ပျော်သွားတာ သိပ်မကြာသေးဘူးမို့ နှိုးလိုက်ဖို့လည်း မလုပ်ချင်။
မနှိုးပြန်ရင်လည်း အိပ်မက်ဆိုးထဲမှာပဲ ဆက်ရှိနေဦးမည်ထင်..။
