Starry Night

CHAPTER I

It's already 7:00 am in the morning. I hurriedly get up to my bed and go to the bathroom to take a bath. I have an early class for today. Hindi ako pwedeng ma-late or else my professor will surely give me an earful early in the morning.

Matapos maligo ay agad na rin akong nagbihis. Suot ko ang puting blouse and skirt na siyang uniform ng med student sa University na pinapasukan ko. I looked at the mirror wall and scanned myself from head to toe.

I never imagine that I came this far. This isn't my dream at all. I prefer holding a paint brush rather than holding a scalpel. I prefer facing a canvas rather than facing patients with different conditions. I prefer being in an art exhibit rather than in an operating room. Medical field isn't for me. But they keep on insisting that I should follow their footsteps.

All of them were mad at me and see me as a failure and disappointment. Hindi nila naiisip na ganoon din ang tingin ko sa aking sarili. I understand where they coming from. I understand their reasons why they want me to pursue medicine.  I always choose to understand but why can't they do the same?Why can't they understand me?Is it hard to them?Or I'll just step on our family's reputation?

Huminga ako ng malalim bago muling sinipat ang sarili sa salamin. It's too early for dramas. Kinuha ko ang aking bag at isinuot ang Id ko. Nang matapos sa pag-aayos ay agad na rin akong lumabas ng kwarto. Nakasalubong ko pa ang isa sa mga maid nang makababa ako ng hagdan.

Dumiretso ako sa dining table. I smiled bitterly as I look at the empty chairs. Malaki ang bahay pero parang walang nakatira. Kahit saan ka tumingin, lahat ng gamit ay mamahalin. Ngunit ang lungkot pa rin. Ang lungkot ng atmosphere.

Kumuha ako ng bowl at nagsalin ng corn flakes bago ako kumuha ng fresh milk sa refrigerator. I smiled a bit when I tasted it. It's not that bad for breakfast.

Matapos kong kumain ay lumabas na ako. Tinungo ko ang garahe at sumakay ng kotse bago ito pinaandar patungo sa Umiversity.

"Traffic again!" I hissed as the traffic light turns into red again. I'm in a hurry tapos ganito?What a great morning for me. Sana lang talaga ay makarating ako sa school on time.

Matapos kong ma-ipark ang aking sasakyan ay agad na akong bumaba. Dumiretso ako sa main gate at tinap sa scanner ang Id ko. I looked at my wrist watch once more. Napahinga ako ng malalim ng 5 minutes na lang ang natitira bago magsimula ang first class ko.

"Andwae..."

Halos mapamura ako sa aking isipan nang makita ang professor ko na naglalakad na sa hallway. Kapag nauna siya sa akin ay malamang na hindi na ako papasukin sa klase niya.

Wala na akong ibang choice kaya mas pinili ko na lang takbuhin mula sa main gate hanggang sa makarating ako sa first floor building. Naroon ang elevator pero ang tagal bumukas. Napabaling ako sa hallway ng marinig ang papalapit niyang yabag.

"Oh god!Not now!"

I hurriedly went up stairs. Walang mangyayari sa akin kapag inintay kong bumukas ang elevator na 'yon. But I think I might regret this dahil nasa 4th floor pa ang first class ko.

"This is shit!"

Halos lakad at takbo na ang ginawa ko makarating lang sa 4th floor. And thank God wala pa siya. Agad na akong naghanap ng mauupuan. Tagaktak pa ang pawis nang maupo ako.

"Oh, looks like you have some exercise huh?"

I glared at Rachelle who's sitting beside me. She just laughed her ass off habang ako ay nagpupunas ng pawis. She's mocking me. Siguro kung hindi ko lang siya kaibigan ay nasuntok ko na siya. Nakakainis kasi!Imagine ganito na nangyari sa akin tapos siya tatawanan niya lang ako?!The audacity of this girl.

"Next time kasi magising ka ng maaga para hindi ka late." She teased me once more.

"Oh please!Shut up! You're annoying." I hissed.

"So are you."

She smiled at me. Hindi na lamang ako kumibo. Natahimik kaming lahat ng pumasok na si Ms. Bentillo. Tunog pa lang ng stilletos niya ay kikilabutan ka na.That's why I looked like a scared cat earlier.

Nagsimula na ang klase namin sa Obstetrics Subject. Kung may subject man na pinakapaborito ko, ito 'yon. Ewan ko. Hindi ko rin alam kung bakit. Samantalang ayoko nga sa science e. I'm so magulo.

Natapos ang dalawang oras na klase. Sinundan naman iyon ng mga heavy subjects. Ilan sa kanila ay nagpa-quiz pa at nagpa-recitation. Ngunit kahit ganoon ay pasado naman ako. But nakaka-drained ng utak.

Honestly, I can pass all of the exams and quizzes if I want to. I can be a dean's lister  at the same time. I can even make them proud of me. I can be better if they just let me and believe in me. Kaya kong gawin lahat ng iyon kung gugustuhin ko. But I don't have enough courage to do so.

Maybe, wala kasing taong sumusuporta sa akin. Walang taong nagsasabi sa akin na 'you're not a failure' or 'you did great' or 'you can do this because i know that you can'. Sabi nila if no one believes in you, believe in yourself. But nah, how can you believe in yourself if other people were doubting you. How can you make it through when you don't have anyone at your side. Do I really have to prove myself to everyone just to make them realized that I need them to give me some moral support?

I wish I have someone who can be my strength everytime I'm at my weakest point. I wish I have someone who'll let me realized that I'm worth it and enough. I wish I have someone who can be my 911. I wish I have someone who I can talk to when there's a certain thought inside my mind.

How I wish...

"You're spacing out again. Is there a problem?" I snapped back to my senses as I heard Rachelle's voice.

I just shrugged and continue sipping my Americano. Trying to avoid her questions.

"Hey, you know nakakagaan sa pakiramdam kung ilalabas mo 'yan.Come one, spill the tea. I'll listen."

Bumuntong hininga ako bago ko sinimulan mag-kwento. Sinabi ko sa kaniya kung anong naging reaksiyon ni Dad at ng pamilya ko noong nalaman nilang I failed our pre-lim exams.

"You what? You're kidding me right?" she asked, still shocked.

"Stop it."

"No, you did not failed the exam co'z you make it to the top. So stop it can you. That's quite impossible, Hayami." She insisted.

Napasimangot na lang ako. Yeah, she's right. Hindi naman talaga ako bumagsak. Sinabi ko lang iyon sa pamilya ko para hindi na nila ipilit sa akin ang medicine. Para malaman nila na hindi ko talaga gusto 'to, na sila ang may gusto nito. At payagan na nila akong ipagpatuloy ang arts. And besides kahit naman sabihin ko na I really passed, I know that they will never be proud of me. I wasn't enough.

Call me anything you want but I just did it because I want to freed myself from them. I don't want to be their follower all the time. All of my life, sila na ang sinusunod ko. I always do eveything they want me to do. Ang gusto ko lang naman ay ang hayaan na nila akong gawain ang mga gusto ko. Kahit ngayon lang. But they can't give me the freedom I want.

Naunang umalis si Rachelle habang ako ay naiwan mag-isa. Abala ako sa panonood ng k-drama ng marinig ko ang pagtunog ng bell. Hudyat iyon na may pumasok na bagong customer. Hindi ko napigilan na ipilig ang ulo upang tingnan ang lalaking papasok.

He's wearing a round glasses. A gray turtle neck paired with a black pants and a leather shoes. Naka-brush up ang kaniya buhok ngunit kahit ganoon ay may konting nalalaglag na siyang humaharang sa kaniyang mga mata.

Mas lalo ko pa siyang inobserbahan. He looks so familiar. Parang nakita ko na siya sa kung saan. Hindi ko lang talaga matandaan. Napatigil ako ng magtagpo ang paningin namin. He stared at me habang ako ay tuluyan ng naistatwa mula sa kinauupuan ng mapagtanto kung sino iyon.

That guy...that guy who gave me the umbrella that night. The one who saved me from raindrops...He's that guy....