Chapter 16

28 2 0
                                    

Chapter 16

Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.

Chapter 16

“Hindi naman masama ang loob mo?”

I rolled my eyes while Yves and I are walking. Nasa likuran ko siya. I'm walking fast so he can't follow me but he still did it!

Iniwan na nga namin si Sonya sa dalampasigan dahil sa pagkainis ko kay Yves. Ang gulo-gulo niya!

“Don't talk to me,” I said, almost a whisper. I can imagine my face right now. Salubong na salubong siguro ang mga kilay ko dahil sa lalaking 'to!

“'Wag ka nang mag-inarte.” Nakangisi siyang humarap sa akin. “May pupuntahan tayo..”

“What—Ano ba?!”

Halos lumuwa ang mga mata ko nang hilahin ako ni Yves saka siya tumakbo. I have no choice but to run, too! Kung hindi ako tatakbo, baka mabali ang buto ko!

I heard that he's laughing. My eyes blinked many times while I'm hearing his laughter. This is the very first time that I hear that sound from him without even forcing it. May kakaiba sa mga tawa niya ngayon na parang wala siyang problema.

Hinayaan ko lang na hilahin niya ako kahit nagrereklamo pa ako no'ng una. Hindi na ako nagtanong kung saan niya ako dadalhin. My mind and my heart are cooperating right now that I don't even have to worry no more. Even if there's still a possibility that he'll take an advantage while we're together. I'm just so young, while he's still a man and...

Hindi ko na gustong isipin pa ang naiisip ko. I don't know why.

I shove all the negative thoughts away as I just want to relax my mind right now. Nagpadala na lang ako sa paghila ni Yves at sa marahang pagdampi ng hangin sa balat ko.

Hindi ko namalayang tumigil na pala kami sa pagtakbo. It's good that I didn't even feel any tiredness even if we ran and walked so fast.

“Ito na 'yon?”

Inikot ko ang mata sa paligid. Nasa gubat kami pero kakaunti lang ang mga puno. I can still hear the waves from where we're standing right now. I think the shore is just somewhat near from us.

Nagulat naman ako nang biglang umakyat si Yves sa malaking puno — only to realize that it's not just an ordinary tree. It's a treehouse that looks so old!

“I'll climb up there? Hindi ko kaya!” I said when he gestured to follow him.

Nakita kong umiling na lang siya bago kumapit sa isang sanga roon. To my surprise, he effortlessly carried me and I'm now inside the treehouse! I can't believe that he did that! May kalakihan ang puno pero hindi naman gaano kataas! Pero kahit na! He pulled up my body without even exerting his full force!

Hindi ko na lang pinansin iyon at tiningnan na lang ang kabuoan ng treehouse. It's so obvious that it's built many years ago based on the appearance of the materials that scattered around the place. Marami ring mga tuyong dahon na halatang wala halos pumupunta rito para maglinis pero halata pa rin naman ang kagandahan sa loob.

Gone with the WindTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon