Bu sefer aklım boş bir şey düşünmüyorum,uyuyabilsem de bir düş göreceğimi sanmıyorum.Sadece kurtuluyorum,en azından kurtulmayı kurguluyorum.İlk kez sakinim,Sanırım insan gibi hissediyorum çünkü bir şey düşünmüyorum çünkü aklımı kullanmıyorum.Hava iç açıcı ama ben her gün içimi kapatıyorum,Bir varlık beliriyor kafamda,Ama gözlerimle göremiyorum,Gözlerimin altı mosmor,Fark etmelerinden korkuyorum.Bu gece ağlamıyorum.Bunu ne zamandır yapmadığımı da anımsamıyorum.Duyuyorum,sadece duyduğuma değil,artık gördüğüme de inanmıyorum.
Tam olarak böyle hissediyorum.
Kırgın ,bitkin ,değersiz.
Belki de ben çok hayal kuruyordum onun hakkında. Bugün küs uyuduk.Bügün küs uyumayalım diye attığım taklaları hatırladım ve senin önemsemiyişini, acıydı ama gerçekler bu kadardı.Kalbim kırılıyordu ve bunu söylersem kırık parçalarını toplayıp dünyasından beni soyutlayacaktı.Belki de o dünyanın işinde hiç bir zaman olmamıştım.
Benim güzel okurlarım belkide kimse bu yazıyı okumayacak ama kendimi çok kötü hissediyorum bu yüzden belli bir süredir yazmıyorum buraya bunu yayınlayacağım ve kendimi iyi hissetiğimde bu taslağın devamını yayımlayacağım.İyi geceler
Ders çıkışında lavaboya indim.Telefonumun aydınlığını yükseltip mesaj'a tıkladım.
X- Savaşın çantasının ön gözündeki saati bana getir.
Siz-Neden böyle bir şey yapayım?
X- Çünkü ben istiyorum.
Siz-Ama ben yapamam.
X- Yapmazsan sonuçlarına katlanırsın.
Kapının tıklatılmasıyla kafamı o yöne çevirdim
-Dolu
Telefonumu kapatıp Melisanın yanına gittim.Midemin bulandığını hissetmeye başladıkça düşündükçe bu duyu daha da artıyordu.
Sonra Savaş ile Nisayı gördüm yan yanaydılar. Konuşuyordu.
Melisa yanıma gelmişken hala onlara bakıyordum.Melisa da konuşmadı.
