Tıp okumak için hayallerinin şehrine gelen ve imkansıza aşık olan kız...
Sevip te kalbine gömdüğü aşk .
İlk hayalî gerçek oldu.. Peki imkansıza kavuşur mu ? En büyük hayali gerçek olur mu ?
...
" Sen imkansızdın . Sen bana yasak olandın. Sen günahtı...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
•••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••
2. BÖLÜM.~Havf Ve Recâ
★
Yazar anlatımı~
Yalnızlık... Hazal hanımın içine hapsediliyormuş gibi hissettiriyordu. Ev, kızı olmadan adeta ölüm sessizliğine bürünmüştü. Hiç kimsesi olmayan Hazal, bu koskoca evde yalnızlıkla boğuşuyor gibiydi. Kızı, sessizliğiyle tanınırdı; nadiren konuşur, sadece annesini mutlu etmek için dudaklarını açardı. En azından Hazal hanım buna inanmak istiyordu. Ancak bazen kızının tuhaf davranışları onu şüpheye düşürüyordu... Hiç olmazsa daha önce böyle bir durumu hiç yaşamamıştı. Onun için tek varlık, tek umut olan kızına güvensizlik duygusu, her anını acı içinde yaşatıyordu... Kısacası, bu durum onun bile hayal bile edemeyeceği bir durumdu. Kızının iyiliği adına, Hazal hanımın iç dünyasında yanan bir ateşti bu.
Bir yerde okumuştu Hazal hanım :' bir en çok canı yananlar daima gülümser , bir de gerçekten masum mutluluğa sahip olan kişiler'
Arya'nın gülümsemesi her zaman belirsiz ve mesafeliydi, asla samimi bir gülüşe sahip olmadığını defalarca gözlemlemişti. Bu durum, ilk teorisi ile uyumlu gibi görünüyordu.
Ancak çocukken ve babasının hayattayken, yüzündeki gülümseme saf ve mutluluk dolu olurdu. Çillere sahip olan güzel yüzünde, ışıldayan gözleri dişlerinden daha çok dikkat çekerdi.
Bu düşünceleri zihrine yerleştiği anda, "Ne güzel günlerdi..." diye düşünmekten kendini alamadı. Evleri, şu an içinde bulunduğu karanlık ve kasvetli ortamdan çok farklıydı. O zamanlar her yer çiçek kokardı ve renk cümbüşüyle doluydu. Ancak maalesef, o günlerin bu evden hiç gitmeyeceğine inanmışlardı. Bunu bilmeden yaşamışlardı.
Kızının, kendisi ve eşinin yer aldığı fotoğrafa kaç saniyedir, kaç dakikadır, hatta kaç saattir bakıyor bilmiyordu. Ancak her seferinde özellikle kızının olduğu kısma baktığında bir huzursuzluk hissediyordu. Başlangıçta, fotoğrafı gördüğünde kızının artık o beyaz elbiseli, kızıl saçlı, yeşil gözlü olan, çilli yüzündeki parlak gülümsemeyi hatırlamadığı için rahatsız olurdu. Ancak şimdi, hissettiği huzursuzluk başkaydı.
