move on, dorukhan toköz

0.2

Yumruğumu kapıya geçirdiğimde ağlamam daha da şiddetlendi.

"Sadece birbirmize zarar veriyoruz."

Kendimden emin bir ses tonu ile söylemeye çalışmıştım fakat çatallaşan sesim buna engel olmuştu.

"Sarılsak geçerdi, her zaman böyle oldu."

Cevap vermediğimde tekrar konuştu.

"Sarılsak?"

İstemsizce gülümsedim, fakat kapıyı açmadım.

Onu daha fazla üzmek istemiyordum.

"Git, Arin."

"Benim evim burası, nasıl gideyim?"

Tekrar akan gözyaşlarımı durdurmaya çalışmamıştım.

"Evin seni üzmez."

"Beni üzmüyorsun."

Bu söylediğine kendi de inanmamıştı.

Yere çöküp dizlerimi kendime doğru çektim ve kapıya yaslandım.

Arin ise sessizce şarkı söylemeye başladı, bizim şarkımızı söylüyordu.

Gözlerimi kapatıp onu dinlemeye başladım.

Bu kadardık işte, imkansızdık fakat ayrı kalamıyorduk.