move on, dorukhan toköz

1.0

Maç sonrası eve dönmüştüm ve tam kendimi uykunun kollarına bırakmak üzereyken kapı çaldı.

Söylenerek yataktan kalkıp kapıya doğru adımladığında kapının ardında konuşan Arin'i duydum.

"Doruk, seni özledim. Belki kapıyı açmazsın ama-"

Sözünü kesen şey kapıyı açmam olmuştu.

İçten bir gülümseme sergilediğinde ona doğru bir adım atıp belini kavradım.

Kıkırdayıp kafasını göğsüme koyduğunda onu içer doğru çektim ve kapıyı kapattım.

Kafasını yukarı doğru kaldırdığında içinde fırtınalar kopan gözleri ile karşılaştım.

Fakat o, her şeye rağmen gülümsüyordu.

"Nasıl her zaman bu kadar mutlu olabiliyorsun?"

"Etrafımda olman yaşam enerjimi yitirmememi sağlıyor."

Bu sefer ben kıkırdadım, dudağımın kenarına minik bir öpücük bıraktı.

Çekilmek üzereyken belindeki elimi sıkılaştırdım ve dudağına eğildim.

Her zaman böyle oluyordu, o bana bir adım atarsa ben ona üç adım atıyordum.