move on, dorukhan toköz

1.3

Dorukhan gözlerini karşısındaki sephadan ayırıp bana çevirdiğinde gözlerindeki pişmanlığı görmüştüm.

Fakat bu hiçbir şeyi değiştirmezdi.

"Neden gittin, Arin?"

Bir anda sorduğu soru ile neye uğradığımı şaşırmıştım.

"Ne?"

"Neden beni bıraktın?"

"Bunu sen istemiştin, beni buna mecbur bıraktın."

Sinirle ayağa kalktı ve sesini öncekinden daha yüksek çıkararak konuşmaya başladı.

"Arin, sana en çok ihtiyacım olduğu zaman siktirip gittin."

İşaret parmağımı ona doğru salladım ve sinirle konuşmaya başladım.

"Bunu yapmamı sen istedin, Dorukhan."

Yastığı alıp arkamdaki duvara fırlattığında gözünden dökülen yaşı görmüştüm.

"Bana hiçbir zaman kal demedin, gidersem mutlu olacakmışsın gibi hissettirdin. Tüm bunların sorumlusu ben değilim."

Yüzüme doğru yaklaştı ve bağırmaya başladı.

"Olmadım, Arin. Olmadım! Sensiz nasıl mutlu olabilirim?"

Onu ittim ve dökülmek üzere olan gözyaşlarımı serbest bıraktım.

Sinirle koltuğa tekme attığında ağlamam daha da şiddetlendi.

O benim yanımda sinirlenmekten nefret ederdi.