Kadının istediği tek şey Ailesiyle birlikte davete gitmekti..
Ama hayatın ona oyun oynayacağını tahmin edemedi!
" Sana zarar gelmesine izin vermiyeceğim küçük... dedi adam"
Ailesini bir gece davetinde kaybeden genç kız;
"Duygu karahan"
Ve...
Babasın...
Yine bir bölüm ile sizlerle geldim Bölümü okumadan önce altaki yıldıza basmayı unutmayın 🥰😊😊
Ve görüşlerinizi bekliyorum ❤️
Instagram hesabım ( Ayse_snow)
( Bölüm şarkısı; jony/ I love your voice )
ʘ‿ʘ
^_________^
Bazen ağladığımda, annem gelir beni teselli ederdi. Ama biliyordu da ağladığımda yalnız kalmak istediğimi. Ama hiç de yalnız bırakmazdı. Keşke bıraksaymış. Şimdi her yalnız kaldığımda onu isteyecektim yanımda. Her zor duruma düştüğümde beni kurtarmasını bekleyecektim. Çünkü bunu bana annem alıştırdı. Şimdi bu durumdan memnun olmadığımı söylesem kendime ve size yalan söylemiş olurum... Annemin sürekli yanımda oluşu beni çok mutlu ediyor. Ama ya bir gün o da giderse... İşte o zaman "duygu" büyürdü ve ben büyümek istemiyordum . Büyümeye hazır değildim.
"Duygu, sen artık büyüdün" demişti bir keresinde annem. Beni yolcu ederken. "Hayır," demiştim ona, "Ben büyümek istemiyorum, hep senin küçük kızın olmak istiyorum" demiştim. Küçük bir tebessüm oturmuştu o küçük dudaklarına, kafasını sallamıştı aşağı yukarı. "Duygu, sen benim hep küçük kızım kalacaksın, ama bir gün büyürsen, sen benim yine küçük kızım olarak kalacaksın," dudakları sarfetmiş sözcükleri bir kere kavramış ve başını öne eğmişti. Sanki söylediği şeyden pişman olmuş gibi, neden büzülmüştü masum bakışları? Neden başını öne eğmişti? Annem o benim. Her zaman dik durmuştu. Neden o gün buruktu annem?... Sadece başımı sallamakla yetinmiştim.
Ve sonrası asfaltı yollardı zaten... (✯ᴗ✯)
Kapkaranlık asfaltı yollar
lunaparkta atlıkarıncaya binerken annem yanımda olurdu, hislerimi anlamaya çalışsa da bazen yanlız kalmak istediğimi bilirdi. Ama o hep yanımda olurdu, bağlılığımı zorlaştırırdı.
Annemle olan bağımız benim için her zaman çok özeldi. Küçükken, annemin tesellisiyle sıkıntılarımı unutur ve güvende hissederdim. Ama şimdi, her yalnız kaldığımda içimde bir boşluk oluşuyor ve annemin sıcaklığını özlüyorum. Onun yanımda olması beni güçlü hissettirirken, büyüdükçe ona olan bağımlılığım artıyor ve bu beni korkutuyor. İçimdeki küçük kız, zamanın durmasını ve hiçbir şeyin değişmemesini istiyor. Ancak hayatın akışıyla birlikte değişmek kaçınılmaz ve ben bu değişime ayak uydurmakta zorlanıyorum. Her geçen gün, annemin yanımda olmasıyla ilgili daha fazla endişe duyuyor ve ona olan ihtiyacımın büyüdüğünü fark ediyorum. Bu duygularla başa çıkmak gerçekten zor ve bazen büyümek yerine küçülmeyi tercih ediyorum.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
