Άγγελοι Πολεμιστές: Ψεύτικη Προφητεία

11

Οι δυο Πολεμιστές, προχώρησαν προς το Νιβέριο, παρατηρώντας το γραφείο του. Η πολυτέλεια εκεί φαινόταν σε κάθε διακοσμητικό στοιχείο. Από το φωτιστικό και τις διακοσμητικές γυψοσανίδες της οροφής με τον κρυφό φωτισμό, μέχρι τα ολόλευκα αστραφτερά πλακάκια του πατώματος και το μικρό καθιστικό που υπήρχε στο βάθος της αίθουσας, που αποτελούνταν από έναν δερμάτινο καναπέ γωνία, δύο δερμάτινες πολυθρόνες και ένα μικρό γυάλινο τραπεζάκι, που υπήρχε στο κέντρο.

Ακριβώς απέναντι, η θέα της πόλης από την τεράστια τζαμαρία ήταν φανταστική. Σε διαφορετική περίπτωση, ο Τζέι θα στεκόταν να χαζεύει με τις ώρες το νυχτερινό τοπίο της πόλης.

Δίπλα από την τζαμαρία βρισκόταν το γραφείο του Νιβέριου. Ένα γραφείο τόσο πολυτελές, που ακόμα και ο ίδιος ο πρόεδρος θα ζήλευε. Πίσω από το γραφείο υπήρχε μια μοντέρνα σύνθεση, από ράφια και ντουλάπια. Τα πιο ψηλά ράφια ήταν γεμάτα από παλιά, φθαρμένα βιβλία, ενώ στα πιο χαμηλά υπήρχαν φάκελοι και μεγάλα μαύρα ντοσιέ.

Ο Τζέι σκέφτηκε πως ήταν περίεργο να βρίσκονται τέτοια βιβλία σε ένα τέτοιο γραφείο. Αναρωτιώταν τι είδους βιβλία μπορεί να ήταν.

"Η φήμη σου προηγείται." Άκουσε τον Κάι να λέει στο Νιβέριο και έστρεψε ξανά την προσοχή του, στον πρώην Πολεμιστή.

Ο Κάι έτεινε με ευγένεια το χέρι του προς το μέρος του Νιβέριου. "Είναι τιμή μου, που σε γνωρίζω, έστω και κάτω από τέτοιες συνθήκες."

"Η τιμή είναι δική μου, Κάι." Απάντησε, σφίγγοντας εγκάρδια το χέρι του Πολεμιστή. "Χαίρομαι που συμφωνήσατε να με συναντήσετε. Όντως οι καιροί είναι δύσκολοι και επικίνδυνοι για όλους μας."

"Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου." Είπε ο Τζέι και ο Νιβέριος στράφηκε σε εκείνον.

"Εσύ πρέπει να είσαι ο Τζέι. Έχω ακούσει τόσα πολλά για σένα." Ο Νιβέριος έκανε μια παύση για να παρατηρήσει τον Πολεμιστή που στεκόταν μπροστά του.

Του Τζέι του φάνηκε περίεργο το βλέμμα που του έριξε ο Νιβέριος, αλλά αποφάσισε να μην το σχολιάσει. Το μόνο που ήθελε ήταν να τελειώνει με αυτήν την συνάντηση και να επιστρέψει στην Ελόρα.

Ρίχνοντας μια πιο προσεκτική ματιά στα μάτια του Νιβέριου, που ήταν καρφωμένα στα δικά του, του φάνηκαν τόσο ίδια με της Ελόρας. Παραξενεύτηκε, αλλά το απέδωσε στο ότι την σκεφτόταν ακόμα και εκείνη την στιγμή και θα προτιμούσε να βρίσκεται μαζί της, παρά να συζητάει με τους Έκπτωτους, για την αποστολή του.