Daha dünyaya gözlerini ilk açtığı günlerde zorlu bir hayat mücadelesi başlayan Mahur'un kalp yetmezliği hastalığına yakalandığını öğrendi. Kendisi için herşeyin bittiğini düşünmeye başlamışken, hayatında beklenmedik değişiklikler olmasıyla tekrar ha...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
༄༄༄༄༄༄༄༄༄༄༄
YAZARIN ANLATIMIYLA:
Mahur yattığı yataktan doğruldu ve ayağa kalktı, Mehmet dedesi ona biraz önce kıyafet getirmişti giymesi için. Sabah Ali amcası ve Mehmet dedesi yanına gelmiş ve onunla konuşmuştu. Konu Mahur'un ailesi ile kalmasıyla alaklalıydı. Hastaneden çıkınca oraya gidecekti ve orada kalacaktı artık.
İlk başta hiç istemese de Mehmet dedesi ona hastalığının ne kadar ciddi bir durumda olduğundan bahsetmiş ve gözetim altında tutulması gerektiğini söylemişti. Aslında hastanede kalabilirdi hatta hastaneden kalması onun için daha iyiydi ama artık hastanenin kokusu onun midesini bulandırıyor, bunalıyor ve canı sıkılıyordu. Mehmet dedesi her an onunla kalamzdı çünkü bakması gereken bir dükkanı vardı, Ali amcası ise doktor olduğu için bir sürü hastası vardı.
Ali amcası hastaneden çıkmasını bir şartla kabul edebileceğini söyleyerek bu seçeneği sunmuştu ve kabul etmekten başka çaresi yoktu. Çoktan Bozoğlu ailesine haber gitmişti bile.. Herkes telaş ve heyecan içerisinde Mahur için dört dörtlük bir ortam hazırlamaya çalışıyordu. Mahur oraya gitmek istemediğinden değilde.. Daha çok orada ne yapacağını bilemediğinden, çekindiğinden dolayı gitmeyi hiç istemiyordu.
Dün herkes ile üstü kapalı tanışmıştı ama hâla arada bir babası Cihan bey'in bakışları, abilerinin ve özellikle Melih abisinin ona yaklaşımı aklına geliyordu, ister istemez geriliyor ve heyecanlanıyordu.. Bu duyguları hayatı boyunca belki de hiç yaşamamıştı, böyle bir durumda nasıl davranmalı veya tam olarak ne yapmalıydı bilmiyordu ancak duygularını kontrol altına almalıydı..
Bu heyecan, gerginlik ve birazda olsa korku ona pek iyi gelmiyordu, ilaçlarının bir kısmını içmişti ancak hâla daha aynı anda yaşadığı bu duygular göğsünün sol tarafını ağrıtıyor ve ufak sayılamayacak ağrılar baş gösteriyordu.. Önceden ağrıları çoktu ancak ilaçlarını kullandığı için ağrılar azalmış ve neredeyse yok olmuştu, o ağrılardan kurtulmuştu.. Ama şimdi her şey başa dönmüş ve artık durum daha ciddiydi..
Bazen aklına tedaviye ilk başladığı zamanlar geliyordu ve ister istemez ürperiyordu..
Bir keresinde o kadar fazla ağrısı olmuştu ki.. Hiç unutamadığı anılardan biriydi.. Bu hastalık ona bir çok şeyi öğretmişti..
O gün, o kadar çok ağlamıştı ki, artık hissizleşmeyi öğrenmişti. Bazen saatlerce duvarı izlerdi, bazende yağan yağmuru.. Belki de artık ağlamaktan yorulmuştu o zamanlar, ağlayacak gücü bulamıyordu kendinde.
