Daha dünyaya gözlerini ilk açtığı günlerde zorlu bir hayat mücadelesi başlayan Mahur'un kalp yetmezliği hastalığına yakalandığını öğrendi. Kendisi için herşeyin bittiğini düşünmeye başlamışken, hayatında beklenmedik değişiklikler olmasıyla tekrar ha...
BÖLÜME BAŞLAMADAN ÖNCE YILDIZI TURUNCUYA BOYAYALIM MI? 🙈🫀⭐
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
༄༄༄༄༄༄༄༄༄༄༄༄
MAHUR'UN ANLATIMIYLA:
Oturduğum yerden etrafa şöyle bir göz attım. Akşam olmuş ve hava kararmıştı, evde tek başımaydım. Annem ile genelde ayrı yaşıyorduk, o çalıştığı şirketin çalışanlara verilen lojmanlarında bir dairede kalıyordu. Arada bir eve geliyor ve bir iki gün kalıp geri dönüyordu. Annem ile hiç bir zaman gerçek bir anne kız ilişkimiz olmamıştı, iki yabancı gibiydik. İçimde ona karşı bitmek bilmeyen öfke ve kırgınlık vardı.
Benim ona olan kırgınlığım ve öfkemin farkındaydı ama bunu düzeltmek için hiç çabalamamıştı. Aramızda olan bu mesafe onun umurunda bile değildi, ben onun için çoğu zaman bir yüktüm. Bunu dile getirmemiş olsa bile hâl ve hareketlerinden de anlaşılıyordu.
Babam ise, ölmüştü.
21 yıllık hayatım boyunca yaşamadım dediğim hiç bir şey kalmamıştı..
Anne kelimesi her insana farklı hissettirir. Kimine eksiklik, kimine hayal kırıklığı, kimine sımsıcak bir yuva, kimisine ise kocaman bir acı.
Sahi, hani acıya alışmak diyorlar ya insanlar? Gerçek acıyı tadınca aslında o acıya alışmadığını anlıyordu. Benim acım kanayan bedenimde, ağlamaktan tahriş olmuş boğazımda ve ruhumun derinliklerindeydi.
İnsan acıya alışılmıyordu çünkü gözyaşları akıtırken acıya boyun bükülüyordu..
Yaşanması mümkün olan hiç bir şeyi yaşamadım ben, veyahut yaşayamadım. Annemin dizinde yatıp saçlarımla oynaması veya babam ile birlikte parkta birlikte eğlenmek gibi. Ama ben bunlar hep uzaktan izleyerek büyüdüm...
Bazı insanlar çok şey yaşadı, sonra hepsinden vazgeçti. Önce çocukluğundan, sonra ergenliğinden, yetişkinliğinden, mutluluğundan, en sonunda kalbinden.. En çok kalbinden vazgeçerken zorlandılar belki de. Sonrasında insanlar katil olmayı öğrendi.. Kimi duygularını, kimi ruhunu, kimi sevdiğini öldürdü ve bir şekilde katil oldular..
Savaşarak yaşayanlar savaşamadığı an pes ettiğinde onları yaşatmaya kimse çalışmaz. Genelde düşmesini beklerler ve düştüğü an bir darbe de onlardan gelir.
