Close to you

Hoofdstuk 3

Pov Romy
Ik weet niet zo goed wat ik moet zeggen dus kijk hem maar een beetje aan. Op een gegeven moment begin ik te praten. "Mijn oude beste vriendin en haar twee vrienden kwamen op me af lopen, toen hebben ze me uitgescholden en toen gaf mijn oude vriendin me een klap in mijn gezicht en werd alles zwart. Voor de rest kan ik me niks meer herinneren" De jongen kijkt me geschrokken aan en kijkt daarna naar mijn
armen, mijn armen zaten vol sneden. Niet door hun, maar door mezelf. "Hebben ze je ook gesneden?" Shit! Ik weet niet wat ik moet zeggen. Ik doe al best lang aan self harm, dat is hoe ik omga met alle pijn. "Uh nee dat is uhm-", "Het is oké je hoeft het niet uit te leggen. Mijn naam is Rob, maar noem me maar Robbie" Ik was opgelucht dat hij zei dat ik het niet hoefde uit te leggen. "Ik heet Romy".

Pov Robbie
Romy, wat een mooie naam en wat een mooi meisje, al ziet ze er niet al te best uit op dit moment. Haar oog is blauw en haar hele wang is rood en bloed een beetje. "Heb je een plek waar je naartoe kan?" Vraag ik. Ze antwoord niet en staart naar de grond. Ik merk dat ze nog erg dicht is en zich niet durft te uiten tegenover mij. "Als je geen slaapplek hebt mag je best met mij mee naar huis. Ik woon met mijn 3 beste vrienden, ze heten Matthy, Raoul en Koen. Wil je een tijdje bij ons verblijven?" Romy staart nog steeds naar de grond, ik weet niet zo wat ik moet doen.

Ik kijk naar haar, ze heeft een oud, vies versleten jurkje aan en in haar haar zitten klitten. Op een gegeven moment zegt ze wat. "Ja graag, bedankt." Ik ben blij dat ze antwoord. Ik merk op dat ze ook allemaal sneden op haar benen heeft, ze zien er pijnlijk uit. Ik vraag me af hoe al die sneden daar komen. Ik besluit het niet te vragen omdat ze al veel aan haar hoofd heeft nu, ik vraag het haar later wel. Ik stel voor om haar te dragen naar mij auto, het mag. Ik til haar op en leg haar op de achterbank. "Het is ongeveer 10 minuten rijden, als je vragen hebt mag je ze gerust stellen!". Ik kijk haar aan en zie dat ze me een zwak glimlachje toewijd.

Pov Romy
We zijn al een tijdje aan het rijden, ik lig nog altijd in dezelfde positie op Robbie zijn achterbank. "Vinden je vrienden het wel goed dat ik een tijdje bij jullie blijf?" Vraag ik. "Ja natuurlijk! En als ze dat niet goed vinden hebben ze met mij te maken." ik glimlach, ik hoop dat hij gelijk heeft..

Na een tijdje rijden we een terrein op. "We zijn er Romy". Ik ga zitten en wacht tot Robbie de autodeur  openmaakt. Hij maakt de autodeur open en tilt me weer op. Het voelt fijn in zijn armen, het voelt veilig. Hij loopt naar de voordeur en belt aan. Ik vraag me af waarom hij aanbelt, heeft hij geen sleutels? Of is het omdat i mij vasthoud? Ineens gaat de deur open, er staat een man in de deuropening, een man met een baard en snor. Hij lijkt precies op mijn vader!

Ik schrik en wurg mezelf uit Robbie's armen, ik ren zo snel mogelijk weg. Ik hoor Robbie me nog na reopen, maar negeer het. Mijn sneden doen veel pijn, sommige zijn zelfs aan het bloeden, maar toch ren ik door. Op een gegeven moment kijk ik achter me om te kijken of ze me zijn gevold, niemand. Wanneer ik me weer omdraai voel de ik grond onder me wegzakken, ik ben in een zwembad gevallen! Ik kan helemaal niet zwemmen, van mijn ouders mocht ik het nooit leren.

Daar lig ik dan in het water. Ik ben aan het spartelen als een debiel en probeer te happen voor adem. Ik krijg veel water binnen en merk dat ik langzaam zwakker wordt, om mee heen is een cirkel van bloed ontstaan door mijn sneden. Het laatste wat ik kan uitbrengen voordat ik naar de bodem zak is "help!"..