Kötü Kadın Öldürülmeli!

ALTINCI BÖLÜM

Merhabalar, nasılsınız?

Özlediniz miii?

Hadi bakalım, okumaya👋🏻💫

"Seni bırakmayacağım Afife, henüz değil. Şimdi evine gidelim ve ihtiyacımız olan şu duşları sonunda olalım." Afife, bir şey demeden gülümseyerek arkasına yasladığında bu geceden sonra her şeyin farklı olacağını bilmese bile hissediyordu. Adam gitmemişti, ondan hiç gitmeyecekti.

Geçmişin küflü anıları en izbe raflara kaldırılmıştı. Mevsimlerden bahar, insanların içlerinde umut vardı. Büyüklerin toplantısının üzerinden geçen bir ayın sonucu ise koca bir hiçti. Afife, başını gökyüzüne kaldırdığında yüzüne yansıyan güneş ışınlarıyla gülümsemişti. Onca işin arasından bulduğu fırsatı boş oturarak değerlendirmek en iyi aktivitesiydi. Dudaklarındaki tebessüm yerini korurken arkasında hissettiği beden, üzerine çöken karanlıkla suratındaki dingin ifade dağılmış halde,

"Eve dönmeliyiz..." diye konuşan gölgenin sahibine dönmüştü. Afife yanıt vermeden arkaya doğru uzanarak boylu boyuna yatmıştı. Gölge şimdi tam tepesindeydi. Gözleri ise artık gözlerinin içindeydi.

"Duydun mu?" Diye sordu bu sefer de. Yanıt alması ise olasıydı.

"Hep bir yerlere gitmek istiyorsun." Diye yakındı bu sefer kadın. Bazı adamlar böyleydi. Yoldayken bile gitmek isterlerdi.

"İstemekle kalıyorum ama." Afife, aldığı yanıtla tekrar gülümsemişti. Adam haklıydı. Havayoluna giden yol onları bu sapancadaki dağ evine getirmişti. Bir aydır kendisi burada, adam her yerdeydi. Büyüklerin isteğini kabul ettikten sonra önüne çıkan işten kaçmak işten bile değildi. Korktuğu şey başına gelmişti. İki ay sonra Kırmızı'nın uluslararası fuhuş organizasyonuna ev sahipliği yapacaktı. Bunun uğrunda İsa'yı harcamış olan o, harcanacak diğer insanlara köprü olacaktı. Yapamazdı, yapmamalıydı. Şimdiye döndüğünde Pedro'nun ondan yanıt beklediğini görüp, tiye alarak söze girmişti.

"Gidebilirsin, sana engel olacak değilim." Bir gözü kapıda, bir ayağa eşikte olan adamların kadınları çektirdiği duygusal şiddet kadar acılı bir işkence olamazdı. Annesinin bu uğurda adamları memnun etmeye çalışma çabalarını izleyerek bazı şeylerin farkına varmıştı. Kimseyi zorla tutmak istemezdi. Pedro hariç herkes gidebilirdi.

"Zaten üç haftadır yoktum, yine gidebilirim." Evet, doğruydu. Yaptıkları anlaşmada bu da vardı. Artık çalışanı değildi. Yine büyük giz bulutu içinde adam gidiyor, bazen yaralı bazen de hasta olmuş şekilde geliyordu. En önemli şeyi de kadın yüklemin içinde kullanmıştı.

Adam ona hep geliyordu.

"Bir gün bana ne işler çevirdiğini anlatacak mısın?" Pedro da aynı şekilde onun yanına uzandığında başını güneşe doğru kaldırmıştı. Afife ise adamın surat ifadelerini daha iyi görebilmek için yana doğru dönerek yüzünü eline yaslamıştı. Adamı yıllardır tanımasa uyuduğunu sanırdı ama uyumadığını çok iyi biliyordu. Elini işveli bir tavırla göğsüne koyup yavaşça aşağıya indirmeye başladığında, yaramaz elinin üzerine kapanan eksik parmaklı elle yeşil gözlere bakmıştı.

"Bunu konuştuk, yapma!" Arabada yakınlaştıkları sahneler hala gözlerinin önünden gitmeyen birisine edilen saçma sözleri, gözlerini kaydırarak bertaraf eden Afife, yutkunarak adama bakmıştı.

"Neyi?" Pedro ise söylediği sözleri tekrarlamaktan hoşlanmıyordu.

"Afife, kendini benimle ziyan etme." Adamın kelime seçme yeteneği sayesinde bir kere daha buz gibi olmuştu kadın.