He still says you love me

Rozdział 12- Lepiej się nie da

Szliśmy powoli w rytm jakiegoś rapu. Mijali nas ludzie więc Jason co chwilę musiał ściszać muzykę w której przekleństwa występowały bardzo często. W pewnym momencie minęła nas też urocza mała dziewczynka która przykuła moją uwagę. Uśmiechała się szeroko i patrzyła na nas: roześmianą gromadę. Może nie do końca.. Tylko ja tam nie pasowałam. Nie uśmiechałam się i nie odzywałam się często. Dziewczynka popatrzyła na mnie i jechała swoją malutką hulajnogą wciąż za nami, krok w krok tak jakby nam ufając. Jej matka wołała ją by zawróciła bo miała iść z córką w przeciwną stronę ale mała nie wachała się i wciąż podążała za mną uśmiechając się szeroko chcąc chyba przekazać mi pozytywną energię. Bardzo poprawiło mi to humor i dodało trochę odwagi. W końcu dziewczynka została odciągnięta przez mamę i z trudem kobieta ciągnęła za rączkę malucha, młoda chciała się wyrwać ale nie dała rady, chciała podążać za marzeniem by znów nas zobaczyć ale została ostro powstrzymana. W międzyczasie przechodziliśmy bardzo blisko mojego domu. Nie wiedziałam którędy będziemy szli ale nie mogłam pozwolić byśmy szli koło mojego domu. Skończyło by się to dla mnie wieloma pytaniami w stylu: czemu nas okłamałaś? Z kim szłaś?? Więc chciałam tego uniknąć. Deszcz lekko kropił a my najszczęście poszliśmy w odwrotną stronę niż mój dom. Poszliśmy do lasu. Ucieszona szłam obok dziewczyn które dopijały swoje energetyki i śmiały się razem ze mną. Byłam już troszkę odważniejsza. Pogadałam sobie trochę z Victorią- jedną z nich która stwierdziła że we mnie zmienić to że jestem taka nieśmiała i wstydliwa. Teraz już wszystkie wiedziały że kocham się w Graysonie który szedł tuż za nami. W końcu byliśmy przy gaju.
- To kiedy mi powiesz?- zapytał głośno Grayson wyrywając mnie z zamyślenia.
- Eee, trochę późnej.- odpowiedziałam zmieszana.
- Jak będziemy w lesie?- zapytał troskliwie.
- No dobra.- odpowiedziałam zestresowana. Szliśmy lasem, Angela, Victoria i Dot podeszły na chwilę do Jasona. Chłopak po chwili wyłączył głośną muzykę i podszedł do Graysona. Za to do mnie podeszła Angela wyganiając pozostałych do przodu a mnie i ją bardziej z tyłu. Szłyśmy powoli j zapytała mnie uważnie.
- Powiesz mu teraz?
- Chyba tak ale strasznie się boję..- odpowiedziałam zaciskając swoją dłoń.
- Nie bój się! Nie powinnaś.. Ja też się bałam gdy miałam wyznać swoją pierwszą miłość. Dasz radę!!- powiedziała kładąc swoją rękę na moim ramieniu.
- Wiem.. Ale to zawsze ja pytałam o związek a teraz.. Nie wiem.. Poza tym zawsze ja to wyznawałam ale nigdy nie na żywo. Nigdy nie byłam z kimś ze swojego miasta. Boję się.
- Spokojnie.. Trzymam kciuki. Idziesz??- zapytała zaciskając lekko moją szyję.
- Tak.. Chyba dam radę.- stwierdziłam stresując się ogromnie.
- Dasz radę i to napewno!!- powiedziała Angela pchając mnie lekko do przodu.
- Uwaga!! Wszyscy oprócz Graysona i Nancy idą do tyłu!- wrzasnęła na cały las i popchnęła mnie tak mocno do chłopaka by nasze twarze były bardzo blisko..
- A więc jestem.. Miałam ci powiedzieć czy będę z tobą, prawda?- zapytałam znając odpowiedź.
- Tak, więc jaka jest twoja odpowiedź?- spytał uroczo zbliżając się do mnie.
- Tak..- te słowo przeszły mi przez gardło trudno ale bardzo mi ulżyło.
- Ale „tak" że odpowiesz mi czy „tak" że będziesz ze mną?- zapytał niezrozumiale chłopak.
- Co?- zapytałam wyrywając się z zamyślenia.
- Będziesz ze mną?- spytał ponownie.
- Tak..- powiedziałam spokojnie, a moje serce prawie wyrywające się z piersi pragnęło go przytulić. Ale z jego strony nie nastąpiła żadna odpowiedź.
- Naprawdę??
- Naprawdę.
- Nie żartujesz sobie ze mnie??
- Nie..
- Kochasz mnie naprawdę?
- Kocham cię naprawdę.
- Cieszę się!! Myślałem że mnie nie kochasz!!
- Kocham cię i to mocno. Nie wiedziałam jak ci to powiedzieć bo się wstydziłam.
- Oh to super że mówisz!! Cóż to teraz muszę kupić Victorii energola..
- To źle.. Znaczy dobrze że się cieszysz ale źle że musisz jej to kupić!- powiedziałam wesoło.
- Miałem z nią zakład o to czy się we mnie kochasz. Przegrałem..
- Obstawiałeś że nie??
- Właśnie tak obstawiałem!!- wrzasnął. -Cieszę się że mniej kochasz- dodał cicho i się uśmiechnął. Jason chyba go do siebie zawołał bo pobiegł do chłopaka najszybciej jak mógł. Do mnie podbiegła „święta trójca" dziewczyn.
- I jak?!- krzyknęła Dot zaciskając kciuki.
- Ucieszył się i mu to wyznałam.- odpowiedziałam uśmiechnięta i pełna radości.
- Jesteście razem?- zapytała Angela wyganiając Dot lekkim kopniakiem w nogę.
- Nie wiem!- opowiedziałam wybuchając śmiechem.
- Jesteś szczęśliwa??..- zapytała Victoria która trochę się o mnie troszczyła.
- Przy nim bardzo..- odpowiedziałam zakładając kosmyk włosów za ucho.
- Dobra to my idziemy się dowiedzieć czy jesteście razem!!- krzyknęły dziewczyny i pobiegły do tyłu. Minęło około trzydzieści sekund i nagle Jason krzyknął:
- Szczęścia!!- wszyscy pobiegli do mnie i Graysona. Byłam w szoku, zaczęli nas przytulać, życzyć szczęścia i dobrego związku. Jason przybił mi żółwika i uśmiechnął się szeroko.
- W końcu to mój brat cioteczny, jest w dobrych rękach- mruknął cicho nie przestając się uśmiechać. W końcu podszedł do mnie sam w sobie Grayson.- od teraz mój chłopak...
- A ja?- zapytał widząc jak przytulam się w dziewczynami.
- Ty też..- szepnęłam a chłopak przytulił mnie bardzo mocno nie przestając patrzeć się na mnie.
- Nie puszczę!- wrzasnął przytulając się jeszcze mocnej. Szczęśliwa, idealnie zadowolona, obok swojego ideała, wtulona w niego, szczęśliwa, czując jego zapach czułam się idealnie. W końcu chłopak uwolnił uścisk.
- Za ręce!- wrzasnęły dziewczyny. Szliśmy więc z przodu a ja patrzyłam na niego nie zważając na nic.
- Co im tak zależy..- burknał Grayson.
- Ale możemy iść za ręce?- zapytałam patrząc w jego czarujące oczy.
- Pewnie! Jeśli chcesz to oczywiście!- powiedział chłopak uśmiechając się szeroko.
- Ja zawsze chcę..- mruknęłam zadowolona. Więc MÓJ CHŁOPAK (z tego tytułu dla tego ideała byłam dumna) wziął lekko moją dłoń splatając nasze palce.. Czułam się przy nim bezpiecznie idąc przez las w którym deszcz przestał już prawie padać. Przez drzewa przedostawały się przyjemne promienie słońca. Wyjęłam telefon i jedną ręką napisałam do Rose. Chwilę później do Sofii która mi nie dowierzała i chciała dowodów. Wysłałam jej moje splecione ręce które były połączone z rękami chłopaka. W końcu schowałam telefon i weszliśmy na piaszczysty teren. Naokoło nas były jakieś piękne pola i zielona trawa. Postanowiliśmy pójść trochę dalej do bardziej „nie rozwalającego" się domu. W końcu dotarliśmy. Trzeba tam było przejść albo pod płotem albo nad. Wybrałam pójście dołem i idealnie szczęśliwa, z moim chłopakiem obok, trzymającym moją torbę, także uśmiechniętym czułam się perfekcyjnie. Teraz nie tylko ja kochałam. Czułam się kochana bo taka byłam. Nie byłam już sama...