Düşünsene gökkuşağının siyah olduğunu?
"Olmaz" dedi Kepek "O gökkuşağı, siyah olamaz."
.
Adım Hale, bazen kendimi bazen her şeyi unutuyorum. Bir insan kendini unutabilir miydi? Ben unutuyordum. Bir robot kendini unutur muydu? Kendine insan diyenler...
🎶 : Volkan Ahmehmet/Gölgeler, Teoman/Kelimeler, Ruj/Bu Güneş Yakar Bizi, Anathema/Anyone,Anywhere
Oy vermeyi ve yorum yapmayı unutmayınn <3
Keyifli okumalar 🖤
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
.
Yağmur çiseliyordu. Barlas, sürücü koltuğunda arabayı sürerken ben ise diken üstünde oturuyor gibi gergindim. Savaş'ın söylediği son söz üzerine Barlas, "pişman olacaksın" dedi ve arabaya geçti. Bende peşi sıra arabaya, ön koltuğa binerken Defne'nin de arka koltuğa yani bizimle gelmesine şaşırmıştım. Arabaya bindiğimizden beri kimse bir şey söylememişti. Dışarıda, yağmurun hafif sesi; tekerleğin sesine kadar duyuluyordu, öyle bir sessizlikti. Yabancı bir evin önünde durduğumuzda Defne bir şey söylemeden indi.
Savaş'ın dediklerini ilk başta kendi üzerime alınmıştım ancak sonrasında saçma olduğunu düşünerek bu fikri def etmiştim aklımdan. Kepek ortalıkta yoktu yine. Akıl hastanesini terk ettiğim günden beri çok uğramıyordu yanıma. Oysa orada hep yanımdaydı. Yaşlı kadın, alışkanlıklarından vazgeçiyorsun yavaş yavaş. Kepek, senin hastanedeki benliğindi. Oradan gittiğinde Kepek de senden uzaklaştı. Çünkü benliğin aslında orada kaldı. Her şeyin başladığı yer her şeyin son bulacağı yerdir. Yaşlı kadın benim olgun tarafımdı. Hep doğru ve mantıklı cümleler söylerdi. Annem gibiydi. Belki de anneannem ancak içimden de olsa birilerinin hâlâ akıl sağlığının yerinde olması güzeldi.
Barlas, Savaş'ın evinin önüne arabayı park ettiğinde emniyet kemerini çözdüm. Barlas da bende öylece durmuş karşıyı izliyorduk. Yutkunup boğazımı temizledim en sonunda. Sessizlik beni geriyordu. "Ne olacak şimdi? Kavga ettiniz..." Ciddi olamazsın! Sen sus ben sana küsüm.
Barlas bir şey demeden arabadan indiğinde kalbimde bir yerlerde bir ağırlık hissettim. Pekâlâ bana açıklama yapmak ya da hesap vermek zorunda değildi ama en azından bir cümle ya da kelimeyi bana çok göremezdi. Beni çağıran, peşinden sürükleyen oydu. Sanki benmişim gibi davranıyordu. Derin bir nefes aldığımda bende arabadan indim. Barlas çoktan poşetleri almış evin önüne gitmiş ve kapıyı açıyordu. İçeri girdikten sonra bende peşinden girdim ve kapıyı kapattım. Yine bir şey demeden yukarı çıktı. Bu sefer peşinden gitmek yerine salona yönelecektim ki Barlas, "gelsene!" diye bağırdı yukarıdan.
Oldukça normal görünüyordu ama baksana! Demek ki bipolar bozukluğu varmış.
Gözlerimi devirip bir işkenceymiş gibi merdivenleri çıktım. Ruh gibi hissediyordum. Yaşamıyormuş gibi, sadece nefes alıyor ve veriyor gibi. Onu bile hissetmiyordum aslında bazen.
