roxanne

1.3: kadere inanmak

13: kadere inanmak

İsteyen biri olmadım.

Kimseden, hiç kimseden bir şey isteyemezdim ben. Tabağımdaki patates bittiğinde annemden biraz daha isteyemez, ikinci şekeri yiyemezdim. Elimdekiyle kalırdım, fazlası için çabalamazdım çünkü korkardım. İnsanlardan, şeker veren o amcalardan her zaman korkardım. Korkak büyüdüm ve hâlâ korkağım. Hâlâ çözemediğim şeyler var ve hâlâ küçüğüm. Sokak kenarındaki o çocuğa yardım etmiş olsam da hissedemedim. İyi bir şey yaptığımı hissedemedim.

Çünkü acı da hissedilirdi ve ben acı çekmemek için hissetmedim. 

Acı çekmek istemedim, acı çektirmek istemedim. Yoshinori'nin kafasında bir yer edindiğimi ve bana yardım etmek istediğini biliyordum. Ama onu üzemezdim. Onun için sadece o tepedeki kız olmalıydım. Ona bunu hissettirmem lazımdı, öyle yapması lazımdı. Bana hissettirdiği ne varsa o duyguyu silip atmalıydım, çöpe atmam ve o çöp kutusunu da uzak bir yere koymalıydım. 

Ama şimdi, buradaki tek kişiyken ne demek istediğini anlamıştım. Yapmak istediği şeyi anlamıştım ve bu acıtmıştı. Şimdi ben bu tepede tek başıma otururken kaç saat geçerse geçsin gelmemişti, gelmeyecekti de. Bana söylüyordu, bu şekilde söylemek istemişti.  Bana sadece tepedeki kız olmadığımı söylüyordu. Çünkü o, tepedeki kızı görmeye gelirdi sadece buraya. Artık gelmiyordu çünkü beni her zaman görüyordu. Görecekti. Ruhumu ve sakladıklarımı, kafamın içinde neler dönüp durduğunu görecekti. Görmekle kalmayacak yardım etmek için çabalayacaktı.

Beni, duygularımı, geçmişimi ve korkularımı. Her şeyi görecekti çünkü bunu istiyordu. Yapacağını da biliyordum. Amacı buydu ama benim tek istediğim ona yardım etmekti. Onun bana yardım etmesine gerek yoktu ama o vazgeçmiyordu. Bir sebebi vardı belki de. Belki de böyle olması gerekiyordu. Belki de kader böyle istiyordu. Ve ben inanmazdım.

Ben hiçbir zaman kadere inanmazdım.

13