Kappen! #1

Vriendin!

"Wat is er met je vader gebeurd?" vraagt Nath. "Uhm, nou, eh...." stamel ik. "Zeg het nou maar Lucy. Het is voor ons allemaal makkelijker als je het zegt...." zegt mijn moeder. "Nou het is dus zo, dat mijn vader, uhm...." OMG! Ik wil dus niet gaan huilen nu.... Kom op Lucy! Je kan dit! "Mijn vader was heel erg ziek. Hij had een kwaadaardige tumor. Op een dag werd hij geopereerd, maar de operatie ging mis. Toen ging alles uitzaaien, en is het op een gegeven moment ook bij zijn hart gekomen...." Ik haal even adem. Wat is dit fijn om allemaal aan iemand toe te kunnen vertrouwen! "Op een dag zei hij tegen ons dat hij niet meer wilde, dat hij het mooi vond geweest, dat hij een gelukkig leven had gehad, en dat hij een lieve vrouw een een moo-hooie dochter heeft mogen krijgen." Ondertussen begin ik te huilen (hadden jullie denk ik al gelezen 😉). "En toen?" vraagt Nath. "Hij zei tegen ons dat hij nooit meer be-heter zou wo-horden. Toen heeft hij tegen ons gezegd wat hij nog één keer wilde doen. Dat was met ons, een dag, geze-hellig naar de E-hefte-heli-hing." Tranen stromen over mijn wangen. "We hebben dat gedaan. Nadat we dat hadden gedaan, heeft hij nog twee dagen geleefd. Hij drukte ons op het hart dat hij er altijd voor ons zou zijn. Na die woorden heeft hij ons verlaten." zegt mijn moeder. Nath zit met haar hand voor haar mond te huilen. Dan verteld zij haar verhaal: "Mijn moeder is overleden. Nog niet zo lang geleden.... Ze reed naar huis na een zakenreis. Ze kreeg een ongeluk en was op slag dood. Het was een jaar geleden..." Nath begint te huilen. "Ik wist niet war me overkwam. Mijn vader ging stressen, door de stress drinken en vergat te zorgen voor mij... Ik kwam elke dag bij het graf van mijn moeder." Ik probeer Nathalie te troosten, maar ze huilt zo hard dat ze wel nooit meer lijkt te stoppen. "Ik probeerde weer een normaal leven te leiden, maar doordat ik voor mijn vader moest zorgen leek dat wel niet meer te kunnen. Op een dag kwam een vriendin aan de deur, of ik met haar mee naar de stad wilde. Ik zei dat ik niet kon, maar ik wilde zo graag! Mijn vader vroeg op dat moment of hij "die pinguïn mocht knuffelen" toen heeft ze me gevraag wat er aan de hand was, en ik heb haar alles verteld. Ze heeft me er doorheen geholpen, me onderdak geboden toen mijn vader in een kliniek zat en me geholpen met mijn huiswerk bij te werken. Daarna heeft ze alles aan de jeugdzorg lopen lullen. Ik ben nog steeds boos op haar..." "Wow." zeg ik stomverbaasd. "Wat gebeurde er?" vraagt mijn moeder. "Ik ben in een pleeggezin geplaatst. Daar woon ik nu nog steeds. Die mensen zijn lief, maar ik mis mijn vader, en natuurlijk mijn moeder." "Dat snap ik wel..." zeg ik.

Als we uitgepraat zijn, gaan we huiswerk maken. Biologie, Wiskunde, bah.
"De wortel van 144." zegt Nath. "Uhm, eh..." "Kom op hé!" "Sorry hoor! Dit heb ik dus niet gehad vanwege het wisselen van school!" "Oh. Het antwoord is 12... Misschien is het goed als je bijles neemt, of op zomerschool gaat?" Ja dag! Denk ik. Ik ga wel bijles nemen, maar zomerschool dacht ik dus niet!

Een paar uur later zegt mijn moeder dat we gaan eten. Ze vraagt aan Nath of ze ook wil blijven eten, maar ze moet naar huis... Ze wil mijn telefoonnummer. Oef. Ik heb geen telefoon! "Nou uhm, Nath. Het zit dus zo dat ik gaan telefoon heb..." "Oh dat is niet erg! Mag je er wel een van je moeder? Kunnen we er morgen een samen gaan kopen!" "Mam? Mag dat?" "Ja hoor lieverd. Maar niet een heel erg dure, dus niet een van €500,00 of zoiets." "Ja dat snap ik ook wel!"