Kappen! #1

"THOMAS!"

"Wat is dit allemaal?!" zeg ik verward. "I-ik weet niet!" zegt Anna. Anna, Emma en Anna's moeder kijken me met grote ogen aan. Dan wordt er gebeld. De moeder van Anna neemt op.
"Help. Help!" komt er zacht uit de telefoon. "THOMAS?! Ben jij dat?!" vraagt Anna. "Bergstraat 55. Help me!" hoor ik waarschijnlijk Thomas zeggen. "Anna, het spijt me heel erg, maar je moet nog even hier blijven. Emma, wil jij hier bij Anna blijven, want dan gaan Lucy en ik naar Thomas op zoek." "Is goed mevrouw!" zegt Emma als een soldaat groetend.

De moeder van Anna en ik lopen naar de auto. "Okay. We moeten dus eerst de Bergstraat vinden en dan naar nummer 55. Waar is de Bergstraat eigenlijk?" vraag ik. "Niet ver hier vandaan. Een paar straten verderop. Ik heb er als meisje gewoond." zegt de moeder van Anna. Ze start de auto en we scheuren er vandoor. Het maakt nu niet uit of de politie ons beboet, aanhoudt of dat we wegpiraten worden genoemd. Het gaat hier om een leven. Het leven van de broer van een van mijn beste vriendinnen. Om het leven van Thomas! "Hier is het! Snel uitstappen!" zegt de moeder van Anna. Ik stap uit. We lopen naar de deur en bellen aan.
Ik hoor gestommel. Wie zou dat zijn? Thomas, Nathalie?!
"Mam!" "Thomas! Ik was zo bezorgd! Wat is er gebeurd?!" "Nathalie!" zegt Thomas. Dan valt hij valt op de grond...

POV Thomas (Point of View)
Ik hoor de bel. Ik loop naar de deur. Wat heb ik een honger! Ik zit hier al even, en het enige dat ik had was een glas water. Ik open de deur, in de hoop dat het de politie, of mijn moeder is. "Mam!" "Thomas! Ik was zo bezorgd! Wat is er gebeurd?!" zegt ze bezorgd. "Nathalie!" zeg ik. Dan wordt alles zwart voor mijn ogen.

Even later word ik wakker. "Thomas... Gaat het een beetje?" vraagt Emma. Emma zit naast mijn bed. "Ja, wat is er gebeurd? Waarom bonkt mijn hoofd zo?!" vraag ik. Ik heb geen idee wat er gebeurd is. Zo te zien, (en te ruiken, wat stinkt een ziekenhuis toch...) ben ik in het ziekenhuis. Witte muren, ontsmettingsmiddel bij de deur... "Er was een schietpartij op het slaapfeestje. Het was waarschijnlijk Nathalie... Anna is in haar rug ge-" "WAT?!" Ik herinner me in eens alles weer... "Nathalie kwam via de regenpijp mijn kamer in. Ze bondt me op mijn bureaustoel met touwen vast en deed een doek voor mijn mond en ogen. Toen voelde ik dingen die ik niet wil, en kan omschrijven zo duivels." "Wat erg! En toen?" "Anna! Ik ben zo blij je te zien!" Ik krijg tranen in mijn ogen. We knuffelen even. "Nathalie nam me blijkbaar mee naar Bergstraat 55, tenminste, dat zei ze tegen de chauffeur..." "Dat was dus ook zo, want daar hebben wij, Lucy en ik, je gevonden." zegt mama. "Ja... De tijd die ik daar heb gezeten, en ik weet niet hoe lang dat was, had ik alleen maar een glas water. Één glas!" "Daarom viel je flauw!" zegt Anna. "Ja, denk het."

Als we een paar dagen later weer met het hele gezin thuis zijn, komen Lucy en Emma ook even kijken. Ik geef Lucy een knuffel en bedank haar voor alles wat ze gedaan heeft. Ook Emma bedank ik. Maar wacht, kreeg ik nou een verliefd gevoel in mijn onderbuik?! Nee, dat, bij Lucy? Lucy begint te blozen als ik naar haar kijk. Zal het wederzijds zijn?! "Uhm, mag ik heel even de aandacht?" vraagt Lucy. Iedereen is stil. "Ik heb het hier met Anna over gehad, ook de ouders van Emma en de doktoren zijn op de hoogte, uhm..." Ze stopt even. "Emma, de doktoren zeiden na het ongeluk dat er nog een kans zou zijn dat je ooit kon lopen... Wij, Anna, je ouders en ik, hebben naar de kans gevraagd en wij hebben nu een verrassing. We hebben een 'Laat Emma lopen' fonds gestart. We hopen zo, om op Facebook, Twitter, Instagram etcetera heel veel aandacht te krijgen en zo door middel van crowdfunding jou een operatie te geven en je zo weer te kunnen laten lopen..." Emma krijgt tranen in haar ogen. "Echt waar?!" zegt ze vol ongeloof. "Ja echt..." "Dat-dat..." Ze begint te huilen.

POV Emma
Is dit echt? Is dit geen droom, of een flauwe grap?! "Hoeveel kost dat wel niet?!" vraag ik. "Zo'n 25.000 euro... Het is in Amerika. We hebben al 5.000 euro..." zegt Lucy. "Jullie zijn schatten!" zeg ik huilend.

POV Lucy
"Uhm Lucy?" Thomas komt nadat we Emma een groupshug hebben gegeven naar me toe. Ik wilde eigenlijk net weg gaan. "Uhm ja..." zeg ik. "Ik denk dat..." "... Ik heb gevoelens voor je!" floep ik er zo uit. Moest dat nou echt Lucy?! Ik kan mezelf wel slaan. Ik zie een twinkeling in de ogen van Thomas. Zijn mooie blauwe ogen... Zo mooi... "Ik... Ik heb ook gevoelens voor jou... Vooral nu je me eigenlijk gered hebt van mijn dood..." zegt hij. Yess!!! "Wil je het proberen? Na alles wat er gebeurd is?" vraagt hij. "Ja! Heel graag!" Hij komt een stukje naar me toe en kust me.

---

Hoi allemaal!
Ik hoop dat ik jullie niet teleurstel, maar ik denk dat hierna alleen nog de epiloog en het dankwoord komen... Ik vind dit gewoon een mooi einde...
Ik hoop dat jullie dit snappen...
Laat in de comments weten of jullie een vervolg willen!
x Roos
P.S.: HEEL ERG BEDANKT VOOR 1.2K! 🎉