Kappen! #1

"Ik wil niet meer!"

Als ik de volgende dag op school kom, zit Nathalie niet naast me. 'SHIT!' schiet er door mijn hoofd. Straks zit ze in de gevangenis!

"Lucy? Gaat het?" mevrouw Joosten van wiskunde zit naast me. "Oh sorry mevrouw..." "Het is goed. Wil je naar huis?" "Als het zou mogen wel... Ik voel me niet zo op mijn gemak..."

Als ik thuis aankom, zit mijn moeder al op me te wachten. "Ik kreeg een telefoontje van school, dat je naar huis zou komen." "Ja..." "Wat is er gebeurd lieverd?" Ik ben even stil... "Ik heb samen met Anna en Emma Nathalie toch aangegeven?" zeg ik. "Ja..." "Ze was vandaag dus niet op school en nu voel ik me schuldig..." zeg ik. "'Dat is dus iets dat je niet moet zijn schat! Nathalie heeft je nare dingen aangedaan!" schreeuwt mijn moeder zo ongeveer. "Weet ik mam, maar-" "Niks maar! Nathalie is gemeen, je geeft haar aan vanwege poging tot moord en nu voel je je schuldig?!" 'Kakzooi... Zo zit het wel ja...' gaat er weer door mijn hoofd. "Nou, uhm, ja..." "Voel je je wel helemaal goed? Wat bezielt je Lucy?!" "I-ik-" "Nee! Ze slaat je in elkaar, ze heeft je beste vriendin laten verlammen en nu voel je je schuldig?! Ben je wel helemaal lekker?!"
Huilend ren ik naar boven. Als ik op mijn kamer aan kom, plof ik snikkend neer op bed. Ik huil de hele avond. Dan hoor ik mijn moeder: "Lucy! Kom je eten?"
Ik loop naar beneden en daar zit mijn moeder met tranen in haar ogen. "Wat is er mam?" "Ik heb spijt..." "Waarvan?" "Dat ik niets heb gedaan toen Nathalie je in elkaar sloeg, dat ik je vader niet meer gesteund heb in zijn proces, dat ik-" "Mam! Waar is dit voor nodig?!" "I-ik-" "Stop maar mam. Ik mis papa ook... Ik wil ook dat hij terug komt, maar we weten allebei dat dat niet gaat gebeuren..." zeg ik zo kalm als ik kan, ook al wil ik keihard gaan huilen. "I-ik kan het niet meer aan mam... Ik wil niet meer. Ik wil weg, weg van alles, naar papa..." zeg ik met tranen in mijn ogen. "Lucy! Doe me dat alsjeblieft niet aan..." zegt mijn moeder snikkend. "Sorry mam..." "Als je dat doet, zal ik alleen overblijven! Mijn ouders zijn er niet meer, die van je vader zijn er niet meer, je vader is overleden en als jij dan ook gaat dan-" Mijn moeder stopt. "Dan wat mama..." "Dan wil ik ook niet meer! Ik ben dankbaar dat ik een leven heb, maar als iedereen uit mijn leven gaat, dan is er voor mij ook niets of niemand meer..." "Dat klopt... Sorry..." We vallen elkaar huilend in de armen.

De volgende dag word ik wakker door mijn moeder. "Lucy! Kom snel!" schreeuwt ze. Ik hoor sirenes. 'Zou Nathalie nu opgepakt worden?' Gaat er door mijn hoofd. Eigenlijk hoop ik het... "Lucy! Waar blijf je?" Ik loop naar beneden. Daar zit mijn moeder, voor het raam...

---

Hey mensen (ik hoop dat jullie dat zijn),
Bedankt voor meer dan 850 reads!

Ik ga een competitie houden. Wie met het beste idee komt, voor het verhaal, mag het volgende hoofdstuk schrijven!

x Roos