Mᴏʀᴛᴀʟ Lᴏᴠᴇ | HyunLix

1

Artık gerçekten bıktım. Bu aile baskısı beni öldürecekti. Ablamın yaptığı salak saçma şeyler benim başımda patlıyor. Artık işler gerçekten intihara doğru gidiyordu.

Ama intiharın bir kurtuluşu yoktu. Sadece kendini yakıyordun...

Size kendimi açıklayayım. Ben Lee Yong-bok Felix. 21 yaşındayım. 25 yaşında uyuşturucu yüzünden ailem ile arası hiçbir zaman iyi olmayan bir ablam(!) var. 45 yaşında bir annem var. Annem bana ve ablama karşı her zaman sevgiyle yaklaşmıştır. Ama bu aralar ablam yüzünden aramız bozulmuştu. Babam ise...

Ahh. Bunu anlatması biraz zor.

Babam ise ablam gibi. Her gün uyuşturucu, alkol, eroin vs.

Babam anneme biz küçükken bu iğrenç şeyler yüzünden hep şiddet uyguluyordu. Biz ise göz yaşları içinde sadece olan biteni izliyorduk.

Yardım etmek istediğimde ise bu sefer yanan ben oluyordum...

Bir keresinde annemin önüne geçtim ve babamın o sert tokatı yüzüme geldi. Bir hafta boyunca yüzümde kırmızılık ile utanarak gezmiştim.

Çünkü;

Utandığım için arkadaşlarım babamı her zaman iyi bir insan olarak biliyorlardı...

Yüzümde ki kırmızılık yüzünden arkadaşlarım bunu babamın yaptığını anlamış, benle dalga geçmişlerdi. Ama sadece bir kişi benle dalga geçmemişti. Hwang Hyunjin.

Küçüklüğüm...

O da benimle aynı kaderi yaşıyordu. Her zaman beraber yer, içerdik. Hep bizimle dalga geçerlerdi. Ama utandığımız için ailemizin en iyi ailelerden bile daha iyi bir ailemiz olduğunu söylemiştik. Ama yalanımız ortaya çıktığında ise bizle dalga geçmişlerdi. İşte o zaman en utandığım (ız) an olmuştu.

Şuan Hyunjin ile aramız yoktu. Neden mi? Çünkü ben 12 yaşındayken taşınmak zorunda kalmışlardı. Taşınırken bana papatyalı bir kolye vermişti. Bende ona üstünde H&F yazan küçük sonsuzluk işaretli olan bir kolye vermiştim.

Ben hala o kolyeyi saklıyorum. Hiçbir zaman o kolyeyi çıkartmadım boynumdan. Ona ulaşmayı denedim. Ama olmadı, yapamadım.

Birbirimize bir söz vermiştik. Her zaman birbirimizi koruyacaktık. Her türlü bir olaya karşı her zaman birbirimize destek olacaktık. Ama Hyunjin taşındıktan sonra herşey çok değişti. Onu bulamadım, sözümü tutamadım. En önemlisi de:

Küçüklüğümü koruyamadım...

İşte içimi de en yakan oydu, onu koruyamamam. Bana Jisung her zaman destek oldu. Hiçbir zaman yalnız bırakmadı beni. Hatta o bile aradı Hyunjin'i. Ama yok, bulamadık. Hyunjin bile bana yazmadı, aramadı, sormadı.

Acaba beni unutmuş mudur? Ama insan küçüklüğünü unutmaz ki. Herşeyden daha önem verir ona.

Benim yaptığım gibi...

Şuan Jisung ile bizim evin orada ki parkta oturuyorduk. Gerçekten çok bıkmıştım artık. Jisung bana bir teklif sunmuştu; ailemi bırakıp onun yanında kalacaktım.

Ama yapamazdım. Ablam ve babam sikimde bile değiller. Sadece anneme üzülüyorum. Onu orada bırakırsam sonuçları daha kötü olurdu. Babam bana sinirlenip anneme şiddet uygulayabilirdi. Bu yüzden ailemden uzaklaşamıyordum.

Eğer annem olmasaydı çoktan ablam ve babamı terk etmiştim.

Aynı Hyunjin'in bana yaptığı gibi.

Ama Hyunjin beni terk etmemişti ki, sadece taşınmak zorunda kalmışlardı.

Hiçbir zaman unutmuyorum. Hyunjin'in gitmesi gerekirken biz göz yaşları içinde birbirimize sarılmıştık. Annem ile Hyunjin'in annesi bizi zor ayırmışlardı. Hatta araba ile giderlerken koşarak onlara yetişmeye çalışmıştım. Ama olmamış, hatta ayağımı bile burkmuştum.

Bence artık zamanı gelmişti.

Evden gideceğimi aileme söyleyecektim. Annemi ne yapacağımı sorarsanız ise; annemi zamanı gelince mükemmel bir hayata sokacaktım. Şuan maddi durumumuz hiç iyi değildi. Ama ben okuldan sonra gizli girdiğim işe gidiyordum ve maaşımı bankaya yatırıyordum. Yaklaşık 4 yıldır çalışıyordum ve şuan banka da 4.5M veya 5M param vardı. Maaşım çoktu, bir şirkette çalışıyorum. Aylık maaşım 18.500'dü.

Çalıştığımı Jisung biliyordu, Jisung hariç hiç kimseye söylememiştim. Jisung'u Hyunjin'in yerine koymuştum. Aynı Hyunjin'le yaptığımız gibi birbirimize her şeyimizi anlatırdık. Hiçbir şeyi gizlemezdik.

Acaba onu tekrar görebilir miyim ki? Umarım bir gün onu tekrar görebilirim.

"Ama insan kaybettiğini bir daha bulamaz ki."

Annem demişti bunu bana. Annem ile babam zorla evlendirilmişti. Annemin önceden sevgilisi varmış ve birbirlerini çok seviyorlarmış. Hatta 2 ay sonra evleneceklermiş. Zorla evlendirilince ayrılmak zorunda kalmışlar. Annem onu çok aramış. Ama bulamamış. Bu yüzden bu sözü her zaman kullanırım.

Ama hayır!!

Ben Hyunjin'imi bulacağım. Onu kaybetmedim. Sözümüzü kaybetmedim.

.

Selam.

İlk hikayem. Aslında bir hikaye daha yazmıştım fakat onu yayından kaldırdım. Sevmemiştim o hikayeyi. Bu bölüm biraz kısa oldu ama merak etmeyin, diğer bölümler aşırı uzun olacak:)

Umarım cringe yazmamışımdır. Şu maaş kısmında biraz abarttım. Ama bilmiyorum ya, şuan ki maaş durumlarına göre yazdım.

Her neyse umarım beğenmişsinizdir.

Sizleri seviyorum🤍

(TikTok: sstayxwq)