It was late afternoon, di ko na alam ang gagawin dahil maaga pa lang ay natapos ko na yung mga kailangan kung ayusin. Kaya naman naisipan kung pumunta ulit sa park na paborito kong tambayan.
Halos palubog na ang araw at nakita ko ang mga nag gagandahang anyo ng ulap na nagbibigay ng mala misteryosong mukha sa kalangitan.
Naisip ko, kung ganito ang tingin ko sa langit, ano naman kaya ang tingin ng langit sa akin?.
Nagagandahan din kaya siya, kagaya ko sa kanya.
Nababalot din ba ako ng misteryo sa paningin niya??
Bigla akong natawa sa naisip ko. Ang wierd ko ano, kaya nga siguro marami ang umiiwas sa akin kasi tingin yata nila sa akin alien.
Pero wala din naman akong pakialam dun, Ang mahalaga di naman ako malungkot dahil wala akong masyadong kaibigan, sanay naman kasi akong mag isa.
Sanay akong sarili ko lang ang iniisip at wala ng iba..
Don't get me wrong ha, in a good way naman yun. Ayoko na kasing masaktan dahil lagi na lang iniiwan. Una ng mga magulang ko pangalawa ng best friend ko, at pangatlo.....
Kaya mula nun inisip ko na lang na baka di para sakin ang magkarun ng kapamilya o kaibigan man lang.
Baka isipin niyo masyado akong bitter sa buhay.. Ako lang naman yung tipo na pag napansin kong masyado ka ng malapit sakin iiwas na ako. Kasi iniisip ko or wala pa man parang ramdam ko na yung sakit na pwedeng idulot sakin sakali mang ako'y iiwan mo.
Over thinker ba kamu???
Hmmm baka nga siguro.
Cliche nga siguro naiisip niyo.
Pero masasabi ko na lahat yun nagbago ng dumating ang isang espesyal na tao sa buhay ko...
Teka nagbago nga ba? tingnan natin sa pag patuloy ng aking kwento.
